زینب! ای شیرازۀ امّ‌الکتاب

                        ای به کام تو، زبان بوتراب

ای بیانت، سر‌به‌سر توفان خشم

                        نوح می‌دوزد به توفان تو چشم

زینب، آن سرو گلستان رسول

                        دختر خیر‌النّسا، زهرا، بتول

زینب، آن شیر‌ین‌کلام بوتراب

                                 در بلاغت، معنی امّ‌الکتاب

ز کویت ای برادر با دو چشم خون‌فشان رفتم

ز بار رنج و غم با قامتی همچون کمان رفتم

تو گر از خون خود این سرزمین را گلسِتان کردی

ولی من همچو بلبل با فغان زین گلسِتان رفتم

نمی‌گویم، که از سم ستورانش بدن، چون شد

همی‌گویم، که صحرا پاک از آن تن، غرقه در خون شد

نمی‌گویم، به خرگاهش چه کردند از پس کُشتن

همی‌گویم، که دود از خیمه‌گاهش تا به گردون شد

وقت عصر بود و جز نگاه تر نداشتم

رفته بودی و جز آه شعله‌ور نداشتم

هست توی خاطرات که حرف می‌زدیم و من

جز زبان اشک و چشم نوحه‌گر نداشتم

از پشت بام بر سرمان سنگ می‌زنند

بر زخم کهنۀ پرمان سنگ می‌زنند

وقت نزولِ سورۀ توحید بر لبت

ابلیس‌ها به باورمان سنگ می‌زنند

وقتی که از مقابل چشم تری حسین

رفتی، شده است مرگ خودم باورم حسین

با اینکه تازیانه پرم را شکسته است

اما هنوز دور و برت می‌پرم حسین

وارسی کرد آن حوالی را

پشت هر تپه سنگ، بوتۀ خار

خیمه در خیمه، گوشه در گوشه

بچه‌ها را شمرد چندین بار

ای پیکر برهنۀ بی سر حسین من آیا تویی عزیز پیمبر، حسین من؟

پیدا نمی‌کنم به تنت جای بوسه‌ای جز جای تیر و نیزه و خنجر حسین من

کربلا رفتی در و دیوار بشناسد تو را

در پس دیوار و در مسمار بشناسد تو را

آرزوی تو فقط این است یک دفعه حسین

روی نی با چشم‌های تار بشناسد تو را

خورشید، شب، نگاه تو را خواب دیده است

مهتاب روی ماه تو را خواب دیده است

شرمندۀ نگاه تو هفت آسمان شده‌ است

پابند چشم‌هات زمین و زمان شده‌ است

تو یکسره در چشم لشکر بودی و من نه

چون صاحب خلخال و زیور بودی و من نه

فهمیدم آن لحظه که نامحرم تو را می‌زد

از چند صورت مثل مادر بودی و من نه