بر زمین، شیرازۀ ام‌الکتاب افتاده است؟

یا که شبه احمد از پشت عقاب افتاده است؟

این على‌اکبر است افتاده در دریاى خون

یا که عکس ماه غرق خون در آب افتاده است؟

ای خون حق! که نهر، روان گشتت از گلو

گاه صلات ظهر گرفتی ز خون، وضو

نالم ز جور چرخ وَ یا کینۀ عدو؟

فغان! ز کج‏روی چرخ و طرح رنگ نوینش

نگر چگونه به خاصان حق بُوَد سر کینش

شهی که مُلک سلیمان بُوَد به زیر نگینش

«شه دین گفت: من پابست عشق روی جانانم»

به کوی عشق سر بنْهاده اندر خطّ فرمانم

فدا اندر منا آورده جمع نوجوانانم

«آن خداوندی که خلق این قوی بنیاد کرد»

پایۀ این کاخ را بر روی عدل و داد کرد

ظالمان را کیفر و مظلوم را امداد کرد

از فروغ روی جانان شد منوّر خانه‌ام

وندر این کاشانه مهمان شمع و من پروانه‌ام

وه! چه مهمان؟ کز رخش دیرم شده وادیّ طور

وه! چه مهمان؟ کز سرش گردیده روشن، خانه‌ام

از مدینه رو به سوی نینوا خواهم نمود

کربلا را در حقیقت کربلا خواهم نمود

از جوار جدّ و مادر، از دیار خویشتن

رو به سوی نینوا با صد نوا خواهم نمود

شنیدم کاروان غم ‏قرینه

چو شد نزدیک در شهر مدینه

ز آه غم به پا خرگاه کردند

جهان پر ناله ز اشک و آه کردند

بر سر کوی تو جسمی ناتوان آورده‌ام

قامتی خم گشته از جور زمان آورده‌ام

بر مزار تو، حسینم! اینک از شام خراب

از زنان و کودکان یک کاروان آورده‌ام

کاروانی است کز او سوز درا می‏‌آید

این درا بین که چه با شور و نوا می‌‏آید

کربلا بار دگر کرببلای دگر است

زینب غم‌زده از شام بلا می‌‏آید

نه عجب بُوَد ز کوفه، اگر انقلاب دارد

که به ارتفاع یک نی، رخ آفتاب دارد

عجب این بُوَد که چون مه، رخ شمس عالم‏آرا

ز غبار و خاک صحرا، به رخش حجاب دارد

مگر، ای عزیز مادر! که نموده میهمانت؟

که چنین به کنج مطبخ، شده منزل و مکانت

مگر این حدیث طور است که ظاهر از تنور است؟

که جهان منوّر آمد ز تجلّی عیانت