چون دلت از قفل جان زبانه برآرد

روح لطیف ترا ز خانه برآرد

طفلک معصوم من مسوز دلم را

آه تو از آتشم زبانه برآرد

دیدن شش ماهه که هوار ندارد

طفلک من با شما که کار ندارد

بی زره آوردمش که آب بنوشد

اصغر من قصد کارزار ندارد

داغ تو از تنم جگری تازه می‌برد

خرمن زباغ تو شرری تازه می‌برد

آن آیه را نخواند لبم بی مناسبت

هر لحظۀ تو وحی‌تری تازه می‌برد

نوشته‌اند سنان‌ها به تو امان ندهند

نوشته‌اند که ره را به تو نشان ندهند

نوشته‌اند به یک دیده بنگری همه را

نوشته‌اند دو روزن به آسمان ندهند

بی مشک آب گرچه لبت تر نمی‌شود

چیزی شبیه بادۀ کوثر نمی‌شود

بوسیدم از دو چشم به خون خفته‌ات ولی

دیدم که بوسه، بوسۀ مادر نمی‌شود

ماهم محل به رفعت هفت آسمان نداد

از راه نخل رفت و کسی را نشان نداد

او را امان رسید و امانم برید و رفت

عباس من به نامۀ دشمن امان نداد

گرچه درخت سرو منعّم نمی‌شود

زین پس کسی شبیه حسین خم نمی‌شود

غارت‌زده منم که ترا می‌دهم ز دست

دیگر چنین بساط، فراهم نمی‌شود

کعبۀ عشق نگر دور و برش دعوا شد

استلامش چه شلوغ است، سرش دعوا شد

گوییا مملکت ری به نگاهش بسته است

در قشون بر سر چشمان ترش دعوا شد

در جوانی غم تو پیر مناجاتم کرد

مادرت فاطمه در سجده ملاقاتم کرد

دست دادم که کسی جز تو کرم ننماید

لیک دست کرمت قبلۀ حاجاتم کرد

آن گونه را به خاک منه معجرم که هست

حیف از سر تو نیست بیفتد؟ سرم که هست

گیرم مرا به قتلگهت ره نداد شمر

تا سر نهی به زانوی او، مادرم که هست

ساکت نساز شور کسی را تو بعد از این

خاضع نکن غرور کسی را تو بعد از این

با نیزه در کلام شریفم دویده‌ای

بر هم نزن حضور کسی را تو بعد از این

خورشید دلم از افق نیزه برآمد

خورشید مگو روی نی از من جگر آمد

روراست بگو، دوش تو مهمان که بودی

تا صبح، دلم شور زد و اشک تر آمد