در روزهای رمضان زیر آفتاب، زیر بار چتر تشنگی لحظاتی لب‌هایمان به یاد تو افتاد، ذکر یا حسین (ع) گرفت و علم تشنگی را بلند وعلم سقایی چون عباس (ع) را طلب کرد. زمان تنهاشدن با تو بود، زمان توسل... زمانی که ما به تو پناه بیاوریم و تبسمی بر لب خشکیده ات بنشانیم. جانت را به لبخندی مهمان کنیم.