مانده‌ام که کدام واژه را اول سطر بگذارم:

مادر ، بهار ، شبنم ،اشک

ندای تو در گوشم می‌پیچد که فرزندت را صدا می‌زدی

و

می‌نویسم که شب تار سحر می‌گردد

یک نفر مانده از این قوم که برمی‌گردد

گرچه نام بهار تداعی‌کننده‌ تازگی و زندگی است و یادآور نور و شادابی و هر آن‌چه زیباست و دوست‌داشتنی؛ اما امسال بااین‌که می‌گویند بهارشده‌ است، نشانی از آن نمی‌بینم.
آن‌چه محسوس است بهارِخانه‌ علی (ع) است که می‌پژمرد و غنچه ناشکفته‌‌ بوستان اوست که پرپرمی‌شود.

امام حسین (ع) با ذکر جمله «خیر منّی»، مرتبه والا و شأن رفیع حضرت زهرا (س) را ترسیم می‌کند و او را بهتر از خود شمرده و فضیلت عظمتش را یادآوری می‌نماید..

می‌خواهم از تو بنویسم از جوانیت از شکوهت از بزرگی و بزرگواریت. تو ای بزرگ بانوی مدینه که هجده بهار بیشتر با گل خوشبوی وجود مطهرت، عطر ‌‌آگین نشد و این سرسبزی همیشه‌ی بهاران تتمه‌ی روزهای باشکوه حضور توست.

فرض کن که شیر خدایی...

فرض کن که در حنین تو بودی و هزاران تن دشمن و چند یار اندک

 و با این وصف، تو بودی که پیروز شدی؛

فرض کن که همه فرار کردند و تو ماندی

و تو با این که هشتاد زخم خوردی سربلند اُحُد باشی!

و همه این حرف‌ها یک طرف و این ندای آسمانی در وصفت یک طرف، که هیچ شمشیری جز شمشیر تو نیست و هیچ جوانمردی هم غیر از تو نیست...

این نامه‌ای است از طرف دوستداران قدیمی به ارباب همیشگی، نامه‌ای به عزیزترین کسمان، نامه‌ای از آنانی که از پس هر آب خوردنی یاد شما می‌کنند، نامه‌ای از آنانی که زندگیشان به نام شما گره خورده است، نامه‌ای از آنانی که به قدمت تاریخ تشیع سر سپرده‌ی شمایند، نامه‌ای از مشتی محب به محبوبی بی‌همتا و نامه‌ای از مردم قبیله‌ی سلمان به ارباب عالم حسین بن علی بن ابی طالب (ع).

شاید ندانیم قبرتان کجاست!
شاید ساختن حرم برایتان از دست فرزندانتان بر نیاید؛
اما بنامتان، صحن که می‌توانیم بسازیم!
صحنی بسازیم، تا به یادتان باشیم
و چه جایی بهتر از نجف...

مادر! حسین کوچکت چگونه غیبتت را تحمل کند درحالی که از ظهورت بهره‌ها جسته و سیراب نگشته.

مادر اولین ابرهای تیره فتنه، زمانی آشکار شد که پیامبر (ص) در بستر ارتحال افتادند.