از جمله ویژگی‌های شاخص قیام امام حسین (ع)، خونین شدن این قیام با خون مطهر شهیدان، به‌ویژه حضرت علی اصغر (ع) است. براساس نقل مقاتل و کتاب‌های تاریخی و مفاد زیارت‌نامه‌ها، امام حسین (ع) در روز عاشورا خون زخم و جراحت خویش را به آسمان پاشید و صورت مبارکش را با آن رنگین کرد. همچنین خون علی اکبر (ع) و علی اصغر (ع) را نیز به هنگام شهادت به آسمان پاشید و قطره‌ای از آن خون‌ها به زمین بازنگشت. بنابراین خونین کردن صحنه شهادت بهترین عزیزان از سوی امام حسین (ع)، به‌ویژه علی اصغر (ع) منطق و اهدافی حاکم است.

تأکید بر منابع دست اول ومقاتل اولیه، در تاریخ نگاری عاشورا در عصر حاضر، فراوان دیده می شود، در برخی از آثار، منابع دسته بندی شده اند و روایت های گوناگون درباره شهادت حضرت علی اصغر(ع) مورد تحلیل قرار گرفته اند.

من از این بالا همه‌جا را می‌بینم. من از این‌جا، همه آدم‌ها و اسب‌ها را می‌بینم. چقدر آدم! ... چقدر اسب! ... من از این بالا حتی رودخانه‌ای می‌بینم. چقدر آب! کاش کسی جرعه‌ای آب به من بدهد...

شب عاشورا،

هیچ مجلس روضه‌ای نرفت.

کنار گهوارۀ نوزادش نشست،

تا صبح به او زل زد و اشک ریخت.

برای فهم کلمات کربلا باید سر کلاس حسین (ع) نشسته باشی و سرمشق زینب (س) را تمرین کرده باشی؛ درس اباالفضل (ع) را که یاد گرفتی و در محضر رقیه (ع) که شاگردی کردی؛ آن موقع می‌فهمی که کلمات این‌جا برای همه یک معنا ندارد...

 و اینک روزه، آفتاب، عطش، ماه خدا، میهمانی خدا و یاد لب‌های خشک خون خدا که خیزرانی به میزبانی‌اش می‌شتافت و اشک‌های دخترکی، لب‌های روزه‌دارش را به افطار فرا می‌خواند.