هر چه سعی می کردم خودم را از آغوش مادرم جدا کنم نمی توانستم. پدرم صدا می زد: "محسن مگر از حال مادرت خبر نداری؟! مادرت مریض است! باید استراحت کند.» انگار جاذبه‌ای سخت مرا نگه داشته بود، با هر زحمتی بود پدر مرا از مادرم جدا کرد و به خانه برد...

مظلومیت آن چنان بر وجود تو سایه افکنده که یادت بی‌اراده و ناگزیر، آتش بر خرمن وجود می‌افکند و خاطره‌ات بغض را در گلو می‌شکند.

باولادتت اگرچه جهان معنا گرفت، هدف و غایت آفرینش تحقق یافت و فضیلت، جامه تجسم پوشید.

با ولادتت اگرچه راز سر به مهر پاکی و عصمت گشوده گشت و چشم زنان جهان از ظلمت فقدان اسوه و الگو، به نور خیره کنندهٔ وجود نمونه و بی‌همتای تو روشنی یافت.

با ولادتت، اگرچه پارسایی تولد یافت، نجابت جوانه زد، عشق شکوفه کرد، فداکاری جان گرفت، مادری و زن بودن افتخار شد و رایحهٔ ایثار در جهان پیچید...