قطرۀ اشکی از چشم‌های معلم چکید و روی صفحۀ نقاشی «رحیم» افتاد، درست روی بطری‌های آب معدنی که امدادگران هلال احمر بین کاروان اسرای کربلا پخش می‌کردند.

طرح و رنگ بطری‌ها خراب شد و همۀ آب‌ها روی زمین ریخت!

پسرک همان‌طور که داشت زنجیر می‌زد، توی صف در هیئت عزاداری پیش می‌رفت که ناگهان باران شدیدی شروع به باریدن کرد. پس از چند لحظه با لحن کودکانه رو به آسمان کرد و با خود گفت: «خدایا گریه نکن. بچه‌ها دیگه تشنه نیستن».

دشمن، دور تا دور او حلقه زده بود. خودش را از روی زمین کَند. دستانش، چند قدم آن طرف‌تر در نگاه آب، بال بال می‌زدند.

به سختی نگاهی به خیمه‌ها انداخت، رویش را برگرداند. نیم نگاهی هم به فرات کرد: «اگر به سمت خیمه‌ها بروم، آب ندارم. اگر به سمت فرات، دست...»

دست من نیست؛

 هرمناسبتی با زیارت شما آغاز می‌شود: نیمه رجب، نیمه شعبان،شب قدر، شب عید فطر.

واقعا دست من نیست که  دلم،عید را بهانه کند وعیدی بخواهد... .

از خانه که خارج می‌شوم هرم گرما بر صورتم می‌خورد

گرما و آفتاب و تشنگی

ابن زیاد با چه منطقی توانست بستن آب بروی امام حسین (ع) و یارانش را بنا بر جریانی تحریف شده توسط معاویه برای خود توجیه کند و چنین استلال عجیبی کند که «میان آب و حسین مانع شوید تا قطره‌ای از آن آب ننوشد (و با تشنگی کشته شود) همان‌گونه که با عثمان بن عفان چنین کردند» در صورتی که منابع تاریخی نشان می‌دهد که نه تنها امام علی(ع) و فرزندانش در قطع آب از عثمان دخالت نداشتند، بلکه حتی در دوران محاصره و تشنگی، با تلاش و زحمت فراوان به او آب رساندند. این ماجرا در بسیاری از منابع اهل سنت نقل شده است .

 دنبال نامه قبلی نامه ی دیگری از ابن زیاد به عمرسعد رسید که میان حسین و یارانش و میان آب حائل شو، تا اینکه یک قطره آب نچشند، چنانکه با عثمان چنین رفتار شد

این امیرالمؤمنین یزید است که می‌شناسیدش، خوش رفتار و نیکوکردار و پاک طینت و مردم دوست و نگهبان مرزها و پردازندۀ حقوق به اهلش. در دوران او راه‌ها امن و فتنه‌ها خاموش شده است. مثل دوران معاویه، پسرش یزید نیز بندگان را اکرام می‌کند و با اموال بی‌نیازشان می‌سازد 

در این نوشتار، وقایع مربوط به بسته شدن آب بر امام حسین (ع) و عاقبت عاملان آن به صورت مختصر مورد بررسی قرار می‌گیرند.

آب و تشنگى در واقعه کربلا از برجستگى ویژه‌اى برخوردار است، چنانکه دیگر وقایع تا حدى تحت تأثیر آن قرار گرفته‌اند و بخش قابل توجهى از گفت‌وگوى بین دو سپاه نیز بر سر آب بوده؛ به طورى که مظلومیت امام حسین (ع) و سنگدلى دشمنان از همین امر معلوم مى‌گردد.