نشان امیری‌اش را فرشتگان از عرش به فرش آوردند و مدال آقایی‌اش را نشانه کردند تا ره گم نکنند راهیان تیه سرگردانی. روشن ترین ستاره شب دیجور را علی (ع) فرمودی و چند باره فرمودی و تاکید کردی و پیمان گرفتی: حاضران به غایبان برسانند، هرکس من مولای اویم این علی مولای اوست.
میان شاه و گدا رفاقتی افتاد و این گدا تا آستان شاه رفت و بوسه بر درگاهش زد.
چه حلاوتی داشت گره زدن دل به شبکه‌های ضریحت، مولای مهربانی، مولای عشق!
آسمان ابری چشمانم دوباره باریدن گرفته است.
تنها تو را می‌پرستم معبود آسمانی‌ام یا رب الحسین (ع)
در این فراق عظیم بر صبرم بیافزای
که «ان الله مع الصابرین»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
