در این نوشتار، وقایع مربوط به بسته شدن آب بر امام حسین (ع) و عاقبت عاملان آن به صورت مختصر مورد بررسی قرار می‌گیرند.

با تحقیق و جستجو در تاریخ و با توجه به روایات و زیارات صادره از ائمه معصومین(ع) نشان می‌دهد که عامل اصلی شهادت حضرت سیدالشهداء(ع) و جنایات عظیم آن، در حقیقت به شورای شوم سقیفه بنی ساعده و عاملین آن (ابوبکر و عمر) باز می‌گردد و آن دو بودند که این خیانت‌های بی‌شرمانه را برای پدیدآورندگان صحنه کربلا، یزید و یزیدیان، طرح و برنامه‌ریزی کردند.

قرآن،  کتاب هدایت، جاری و زنده است. هم برای مردمان زمان پیامبر، هم برای ما. بنابراین، عقل سلیم میپذیرد که این کتاب،  بهترین الگو برای زندگی است و برای سعادت به آن نیاز است.

صبح زود با نجف و مرقد امیرالمؤمنین (ع)  به این امید خداحافظی کرده بودیم که رهسپار کربلای سیدالشهدا (ع) هستیم، پس از ساعتی طی مسافت به منطقه مسیّب رسیدیم که از دو جهت با اهمیت است یکی اینکه دو طفلان جناب مسلم محمد و ابراهیم  که مظلومانه شهید شدند، در آن دفن‌اند و دیگر آنکه مسیب نوید ورود به کربلا است اما مقداری که از مسیب به سمت کربلا حرکت کردیم خبردار شدیم: