اما از همه می‌شنوم که  تمام شد آن روزها، باید با پرچم‌های سیاه خداحافظی کنی !

بگذار روزها و ماه‌ها و فصل‌ها بیایند و بروند.....

امام صادق (ع) در زمان حیات خویش، بارها برای سیدالشهدا (ع) مجلس عزا برپا کردند و سعی می کردند عزاداری امام حسین (ع) زا در بین شیعیان، به عنوان یکی از شعائر شیعه نهادینه کنند.

اقامه عزای امام حسین (ع) در روایات دارای تاکیدات فرآوانی است. همچنین تاکید به گریه و حتی داشتن حالت گریه در این مراسم ها بسیار ثواب دارد.

این واقعیت در روایتی از امام «صادق» (ع) بدین گونه آمده است که فرمود: شیعیان ما از ما هستند، چرا که از سرشت ما خلق شده و به نور ولایت ما آمیخته و به امامت ما دل خوش داشته و ما نیز به پیروی و دوستی آنان راضی هستیم. مصیبت‌های ما به آنان سرایت می‌کند و رنج و گرفتاری ما آنان را می‌گریاند.

در اینجا قصد نداریم تاریخ واقعه کربلا را از سر بگیریم یا از چگونگی و حکمت این شهادت بحثی به میان آوریم. از نتایج اجتماعی و دینی آن نیز چیزی نمی‌گوییم. می‌خواهیم این عمل روضه‌خوانی و عادت تعزیه‌داری را که میان شیعیان معمول است و باوجود ضعف عقاید و قوت مخالف هنوز علمش بر پا و آوازش رسا است مطالعه کنیم ببینیم آیا طبقه جوان و متمدن مآب کشور که به نظر تعجب و گاهی تمسخر به آن نگاه کرده این بساط سیاه‌پوش را ننگی برای جامعه می‌دانند، حق‌دارند یا راه خطا می‌پیمایند.

 یکی از این پاداش‌های گریه برای سیدالشهدا، استغفار امیرالمؤمنین و امام حسین (ع) برای گریه کنندگان بر مصائب آن حضرت است که در نهایت خداوند گناهان فرد گریه کننده را به واسطه همین اشک می آمرزد.

دیگربار عاشورا رسید و چشم زمین و زمان همراه باجان و دل آدمیان به عزای حسین (ع) ویارانش اشک‌بار شد... گریه کردن رفتاری است که از دم‌صبح ازل تا آخر شام ابد همراه و همزاد انسان است. خشم، درد، درماندگی، سوگ، اندوه، شادی و شعف گریه را برمی‌انگیزد و گوهرهای اشک را از چشم‌های ما فرومی‌بارند.

گل‌های خدا ز تشنگی پژمردند

ای خاک تمام کربلا، بر سر آب!

آری ماه صیام است، تابستان و عطش؛

اما چرا نمی‌توانم افطار کنم خدای من!؟

مادر! حسین کوچکت چگونه غیبتت را تحمل کند درحالی که از ظهورت بهره‌ها جسته و سیراب نگشته.

مادر اولین ابرهای تیره فتنه، زمانی آشکار شد که پیامبر (ص) در بستر ارتحال افتادند.

از جمله مهم‌ترین مسائلی که در مورد عزای امام حسین (ع)، توسط ائمه (ع) به شیعیان توصیه شده و برای آن ثواب بسیاری نقل شده است، گریه و بکا بر امام حسین (ع) است. ائمه اطهار (ع) در زندگانی خویش به این عمل اهتمام ویژه‌ای داشتند و روایات بسیاری در این موضوع نقل کرد‌ اند.