ای کاش دست اندرکاران کشوری و نیز عالمان دین، با درک موقعیت، اجتماعات عزاداری را به طور کلی ممنوع می کردند.

دینداری اصیل سخت است و محدود به محرم و صفر و رمضان و حج و زیارت و پیاده‌روی هم نیست. دینداری یک تلاش مستمر و هر روزه است، مبارزه‌ای تمام نشدنی، یک کشاکش دمادم با خود با فراز و فرودهای مکرر.

آن شب عاشورا حسین (ع)، یاران را جمع کرد و گفت: عهدی میان من و شما نیست. آنان به دنبال من‌اند و کاری به شما ندارند. این هم تاریکی شب، هرکدام سر خویش گیرید و به دیار خود بروید...
حسین (ع)، مردم را ابزار رسیدن به اهدافش نکرد. اهدافی که مقدس بودند. گر چه حقایق را گفت، ولی انتخاب را به عهده خودشان گذاشت. آنان که پای آمدن با حسین (ع) نداشتند، باید جوابگوی خدای خودشان باشند.

من گمان نمی‌کنم حسین‌بن‌علی (ع)، آغازگر حوادث منتهی به کربلا بود. در برابر صحنه گردانی‌های آل‌امیه، کربلا-به-ناچار بود. 

اگر حسین (ع) بیعت کند، تکلیف آن همه رنج‌های رسول (ص) برای جدایی راه از بی‌راهه‌ها چه می‌شود؟ بیعت حسین (ع)، یعنی یگانگی مجدد راه و بی‌راهه، حتی بدتر از دوران جاهلیت؛ چه این که این بار بی‌راهه‌ها، همه به نام دین محمد (ص)، نشانه‌گذاری می‌شوند. اگر حسین (ع) بیعت کند، مردم از کجا بفهمند، راه رسول خدا (ص) و راه یزید از هم جداست؟

حسین (ع) ناچار است میان این دو یکی را انتخاب کند. یا یزید را بپذیرد و به او رسمیت دهد، یا خون بدهد و او را از رسمیت بیندازد تا حق از باطل جدا شود. حسین (ع) اهل بده بستان هم که نیست. پس طبیعی است که دومی را انتخاب کند. به این کلام حسین (ع) که در اواخر کار می گوید دقت کنید: «ای مردمان، این حرامیان، مرا بین دو چیز مخیر کرده اند، یا شهادت یا ذلت، هیهات منا الذله».