اعتقاد به رجعت، ازجمله آموزه‌های اعتقادی شیعه است. به اعتقاد امامیه در ایام ظهور، قیام و حکومت ‌حضرت مهدی (عج) جمعی از مؤمنان و کافران محض به این جهان بازمی‌گردند؛ مؤمنان برای دیدن تجلی قدرت الهی، حکومت صالحان بر جهان و پاداش‌های دنیوی و کافران برای چشیدن نقمت‌ها، عذاب‌ها و انتقام‌های دنیوی. از جمله رجعت کنندگان، امامان معصوم (ع) هستند که در بسیاری از روایات رجعت به ایشان اختصاص یافته، امام حسین (ع) است. در این نوشتار برآنیم که با روش توصیفی - تحلیلی و به شیوه کتابخانه‌ای به تبیین زمان، چگونگی و فلسفه رجعت امام حسین (ع) از منظر روایات بپردازیم.

در چنین روزی توقیعی از ناحیه حضرت صاحب الامر امام زمان (عج) براى شیعیان آورده شد. به نامه‌ها و نوشته امامان معصومین به ویژه حضرت مهدی (عج) توقیع می‌گویند. بر اساس روایاتی که به دستمان رسیده نامه‌های حضرت ولی عصر (عج) به خط خود حضرت بوده است. از دلایل دیگر انتساب توقیع‌ها را وجود مُهر امام (عج) در نوشته‌ها شمرده‌اند.

رجعت یکی از اعتقادات مسلم شیعه است. طبق روایات معتبر شیعه، امام حسین (ع) نخستین کسی هستند که به همراه اصحاب خویش رجعت می‌کنند. ایشان مدت طولانی در زمین زندگی می‌کنند و از قاتلین خود، انتقام می‌گیرند.

رسول رحمت (ص)، اهل بیت خود را در میان امتش نهاد و از آنان چیزی جز مودت آن‌ گرامیان  را نخواست؛ آنان حجج الهی بودند که اقامه شدند و امت پیامبر در مورد شان مورد آزمون قرار گرفتند.

 آزمون اول پس از وفات رحمت عالمیان...