آیات تطهیر، مباهله، مودت، تبلیغ و... به نوعی جلوه‌گر تقدیر خداوند از اهل بیت (ع) است. زندگی علمی حضرت زینب (س) زاویه‌ای است که نیاز به واکاوی و تحلیل دقیق‌تری دارد زیرا درباره این خاندان گفته شده: «إِنَّ هؤلاءِ وَرَثوا العِلمَ وَ الفَصَاحَهَ زُقُّوا العِلمَ زُقّاً». حضرت زینب (س) علاوه بر علم لدنی، تمام شرایط  یک راوی موثق را در حد کمال داراست. بدین لحاظ، به او (س) عالمه گفته‌اند. همچنین علم پیشگویی حوادث را نیز دارا می‌باشد، چنان‌که کیفیت شهادت خود را پیشگویی کرد. صفت دیگر ایشان (س) عقیله است که ابن‌عباس به او داده است. همچنین مفسری بی‌بدیل است زیرا خطبه‌های آن حضرت (س) آکنده از آیات قرآنی است.

در مقاله حاضر به شیوه توصیفی ـ  تحلیلی به جلوه فضائل و ویژگی‌های حضرت زینب (س) در شعر چند تن از شاعران مسیحی معاصر عرب پرداخته شده  تا  مهم‌ترین ابعاد شخصیتی ایشان که در شعر این شاعران مسیحی بررسی و تبین شود. پاکی و عفاف حضرت زینب (س)، صلابت و شکیبایی، پاسداری از دین پیامبرخاتم (ص) و رسالت الهی، محافظت از اهل بیت (ع) و بازماندگان کربلا، حماسه‌آفرینی و انتقال پیام کربلا به جهانیان، از مهم‌ترین موضوعاتی است که این دلدادگان مسیحی بدان پرداخته‌اند.

بررسی اوصاف و القاب اهل بیت (ع) به صورت کامل در جامعه امروزی ضرورتی اجتناب ناپذیر است، به ویژه آن که در طی سال‌ها، همواره سعی دشمنان در تحریف و نابودی آن بوده است. نگاهی به زندگانی، تربیت، اخلاق و صفات عالیه حضرت زینب (س) به خوبی می‌تواند شان وعظمت بی نظیر و تحسین (ع) برانگیز ایشان را در اذهان زنده سازد و برای زنان مسلمانی که قصد پیمودن راه ایشان را در مسیر زندگی و اعمالشان دارند، الگو و درس خوبی است که هزار نکته ارزنده در آن یافت شده و مستتر است، که با پرداختن به آن می‌توان برای جامعه مسلمان - به ویژه زنان - بابی‌تازه از فضایل آن حضرت را گشود.

خاورشناسان در آثار خود رویکردهای متفاوتی در مورد حضرت زینب (س) دارند. برخی از آن‌ها در مورد آن حضرت سکوت کرده‌‌اند؛ با آن‌که درباره مسائل فرعی و جزئی سخن گفته‌اند. برخی دیگر به اجمال برگزار کرده‌اند و گروهی دیگر مطالبی گفته‌اند که به دلیل عدم مراجعه به منابع اصیل و معتبر یا در موارد معدود غرض‌ورزی‌های خاص، آمیخته با اشتباهات است.

با توجه به بازگشت حضرت زینب (س) از شام به مدینه، چرا مرقد مطهر ایشان در شام است؟

عاشورا درد بس بزرگی بوده و هست  که هر دلی را می شکند و زخم برجان ها می نشاند و دردهای حاصل، زبانی می گردد برای واگویی درد ها و در این بین داستان سرایی ها گاه اصل ماجرا را به فراموشی می کشاند.

در پانزدهم رجب سال 62 ه ق وفات عقیله بنی هاشم زینب کبری (س) به وقوع پیوسته است. در مدت یک سال بعد از واقعه کربلا، زندگانى آن حضرت همراه با اشک و آه و خاطراتِ اسارت و کربلا سپرى گشت. ایشان با قلبى پر از اندوه از مصائب کربلا در خانه خود رحلت فرمودند و در همان خانه دفن شدند.

سکوت تاریخ در مورد دلیل همراهی حضرت زینب با امام حسین (ع) به گمانه زنی‌های‌ مختلف دامن زده است و  اطاعت از امام زمان دستخوش داستان‌سرایی شده است. از جمله بخش‌‌‌های‌ مهم زندگی حضرت سفر‌‌‌های‌ ایشان است که هر یک در نوع خود نکات ریزی برای بررسی دارد.

در میان شهدای کربلا دو فرزند به حضرت زینب (س) منتسب شده اند. انتساب ایشان به حضرت زینب (س) و چگونگی به شهادت رسیدن این دو فرزند رشید حضرت زینب کبری (س) و عبدالله بن جعفر با استناد به دانشنامۀ 14 جلدی امام حسین (ع) در پی می‌آید.

عبارت مطرح شده در پرسش، در کتاب‌های دست اول در زمینۀ تاریخ کربلا، از جمله لهوف مرحوم سید بن طاووس وجود ندارد؛ امّا در تذکره الشهداء ملا حبیب‌الله کاشانی که از کتاب‌های متأخر است، آمده است.