لعن در لغت به معنای طرد و دور شدن است و در اصطلاح به معنای درخواست برای دوری از رحمت الهی است.

در این مقاله بنا داریم به جایگاه لعن در قرآن کریم و مصادیق آن بپردازیم و نشان دهیم چه گروه‌هایی در قرآن لعن شده‌اند.

این مقاله، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

تبری و لعن، دو مقوله جدا در دین هستند که اهمیت زیادی در مکتب شیعه دارند، بطوریکه در بسیاری از متون دینی ما مانند زیارت عاشورا این دو مفهوم را بسیار مشاهده می‌کنیم. متاسفانه گاهی معنای این دو اصطلاح دینی در بین عوام اشتباه و غیر از معنای اصلی آن برداشت می‌شود. به عنوان مثال برخی از لعن کردن، مفهوم فحش دادن و ستیز کردن برداشت می‌کنند.
در این یادداشت به بررسی مفهوم لعن و تبری می‌پردازیم.

قرآن کریم، رسول خدا (ص) را رحمت للعالمین می‌نامد و او را اسوه‌ای برای مردم معرفی می‌کند. رسول خدا (ص)، علاوه بر رحمت و ابراز محبت به عالمیان، خط مشی خود را با دشمنان دین مشخص می‌کردند و بیزاری خود را از راه آنان ابراز می‌نمودند. چنان‌که در طول حیات خویش، افراد مختلفی را به جهت رفتارشان لعنت کردند.

این مقاله، مرتبط با پرونده «دورماندگان از رحمت خداوند؛ پرونده بررسی لعن در مکتب شیعه» است.

کربلا پایگاه قلب‌هایی است که از محبت امام حسین (ع) لبریز و از بغض و کینه دشمن سرشارند.

خاستگاه محبت و خشم آن‌ها نیز معرفت آن‌هاست. امام را خوب می‌شناسند و به او عشق می‌ورزند و یزید و عبیدالله و عمر سعد و پیوستگان آن‌ها را نیز می‌شناسند و نفرت و بغض خویش را نسبت به راه و تفکر و باورهای آنان ابراز می‌دارند.

حقیقت دین ،از دو رکن تولی و تبری شکل گرفته است؛ بدین معنا که اگر یکی از این دو رکن اساسی در انسان نباشد، حقیقتاً مؤمن نبوده و اهل نجات نخواهد بود.یکی از درخواست‌های زائر در حین زیارت رسیدن به تقرب الی الله از طریق  تولی و تبری است.