ماندگاری قیام امام حسین (ع) و رسوایی دستگاه بنی امیه مرهون خطبه‌ها و روشنگری‌های حضرت زینب کبری (س) است. ایشان در خطبه‌های کوفه و شام با استناد به آیات قرآن کریم به بیان عهدشکنی مردم، مظلومیت و حقانیت امام حسین (ع) و رسوا نمودن بنی امیه پرداخت. نوشتار پیش رو با شیوه توصیفی ـ تحلیلی و روش کتابخانه ای به تحلیل اقتباس‌های قرآنی حضرت زینب (س) در خطبه شهر کوفه‌ می‌پردازد.

امـام حسین (ع)‌ همانند‌ پدرش‌ امام علی (ع) و برادرش امام حـسن (ع)، معاویه را غاصب خلافت می‌شناخت و مبارزه‌ علیه‌ او را بر خود فرض می‌دانست؛ ولی با توجه به اینکه معاویه‌ با‌ بـهره‌‌گیری‌ از نـیرنگ‌ها و تـبلیغات ویرانگر، فضای جامعه را آشفته کرده بود، امام به‌خوبی می‌دانست که قیام او در ایـن فـضا به نتیجه‌ مـطلوبی‌ نـخواهد رسید.

موضع امـام‌ حـسین‌ (ع) در برابر صلح از چند جهت حائز اهـمیت است. صـلح امـام‌ حـسن‌ (ع) با معاویه زیربنای قیام آن حضرت‌ بوده‌ است.

امام حسین (ع) راهی جز خارج شدن از مدینه نداشت و با تهدید به ترور رو به رو بودند بنابراین شبانه از مدینه به سمت مکه خارج شدند.

پس از مرگ معاویه یزید برای مشروعیت دادن به خلافت خود به والی‌های خود دستور داد که از مردم باز بیعت بگیرند. او تاکید داشت که از امام حسین (ع) بیعت گرفته شود  ویا کشته شود اما سیدالشهدا با یزید بیعت نکرد و از مدینه خارج شد زیرا که قصد جان ایشان راداشتند.

پس از مرگ معاویه، یزید فرستاده‌ای به سمت مدینه فرستاد تا از امام حسین (ع) بیعت بگیرد و اگر امام امتناع کرد، حضرت را به شهادت برساند، چون امام راه دیگری پیدا نکرد، به سمت مکه حرکت کرد.

 هیچ‌کس مجاز نیست عمل حج را نیمه‌تمام رها کند و اگر کسی احرام ببندد بر او واجب است تا پایان کار اعمال را انجام دهد و تنها در موارد خاصی هست که می‌شود حج را تبدیل به عمره کرد .

 امام (ع) در مقام انجام دادن اعمال حج نبوده است تا بخواهد برای سفر به کربلا حج خود را کنار بگذارد وآنرا نیمه‌تمام رها کند.برای بیان اهمیت قیام امام حسین (ع) نیاز به‌ توجیهات این‌چنینی نیست، بلکه بیان حقیقت همیشه با وجدان‌های پاک سازگارتر است و اگر واقعیات قیام عاشورا همان‌طور که بوده بیان شود مردم بیشتر تحت تأثیر قرار خواهند گرفت.