در کجای دنیادیده می‌شود که شیعه و دوستدار حسین-علیه‌السلام-در آنجا باشد و اقامه عزای حسینی نکند. کیست که پس از دادن عزیزترین محبوب و مطلوب خود به اندک فاصله و مختصر وقت و گذشتن کمتر زمانی، آن مصیبت را فراموش نکند

 محبت امام حسین (ع) در دل‌و‌جان رسول اکرم (ص) نیز ریشه دوانیده بود؛ به‌طورى‌که مى‌فرمود: «هر‌گاه که به فرزندم حسین می‌‏نگرم، گرسنگى و اندوه از وجودم رخت برمى‏‌بندد». و نیز مى‌فرمود: «بار خدایا، من حسین را دوست دارم و آنان که دوستدار او هستند نیز دوست دارم».

حاج رسول اکنون، پس از توبه‌اش، دیگر آن مرد شرور و معصیت‎کار گذشته نبود. او توبه نصوح کرده بود و تا پایان عمر توبه‌اش را نشکست و از چاکران واقعی درگاه مولایش امام حسین (ع) باقی ماند. او به سبب نائل شدن به توبه واقعی، حتی دارای کراماتی هم شده بود.