من،این‌جا این‌سر تاریخ ایستاده‌ام، مقابل فرزند حسین (ع). مدام به او نامه‌هایی می‌نویسم که بوی انتظار می‌دهد.

آقا جان ما منتظریم، منتظریم با شما بیعت کنیم و... .

حسین زمانه‌ من به نامه‌هایم جواب رد نمی‌دهد.

من حر کاروان مهدی (عج)  شده‌ام. پشیمان‌تر از همیشه. کفش‌های گناه را به گردنم نه، که به دور افکنده‌ام.

من آمده‌ام مولا جان! آیا راه بازگشتی هست؟

و این تویی که کریمانه‌تر از همیشه من را قبول می‌کنی.

یه امشب رو می‌خوام برای تو بنویسم، برای خودت، بی‎مقدمه، بی‌استعاره، بی‌تشبیه، بی‌تکلف مثل بچه‌ها.

یه شب پدر و پسری، یه شب روشن، شب پر از خاطره‌های خوب، شب تا صبح نخوابیدن‌ها، شب از تو گفتن‌ها، شب گریه کردن‌ها، شب آواره شدن‌ها، شب عاشقی کردن‌ها، شب تو، شب نیمه شعبان!