واقعه عاشورا و شهادت امام حسین (ع)، نتیجه انحرافات و دور شدن جامعه اسلامی، از خاندان وحی بود. این کج روی ها از زمان سقیفه شروع شدند و تخم فساد در جامعه کاشته شد. این انحرافات به تدریج آنقدر گسترش یافت تا تنها پنجاه سال پس از رسول خدا (ص)، فرزندش را به بدترین نحو کشتند.
این مقاله قسمتی از پرونده «پدرانه؛ پرونده امیرالمومنین و امام حسین (ع)» است.
شاید بهتر است به جای این همه اما و اگر،
اول سطر بنویسم «علی» و بعد ادامه بدهم با نام پسرانت... حسن، حسین، سجاد ... تا مهدی.
با تحقیق و جستجو در تاریخ و با توجه به روایات و زیارات صادره از ائمه معصومین(ع) نشان می‌دهد که عامل اصلی شهادت حضرت سیدالشهداء(ع) و جنایات عظیم آن، در حقیقت به شورای شوم سقیفه بنی ساعده و عاملین آن (ابوبکر و عمر) باز می‌گردد و آن دو بودند که این خیانت‌های بی‌شرمانه را برای پدیدآورندگان صحنه کربلا، یزید و یزیدیان، طرح و برنامه‌ریزی کردند.
رفتی و گویا خورشید رفت. دیگر پرنده‌ای نمی‌خواند. گل ها سر در گریبان برده‌اند و بلبلان را نوایی نیست. آسمان ها می‌گریند. فقدان رحمت عالمیان در باور ام ابیها (س) نمی‌گنجد. عروج پدر و دیدن جای خالی او در خانه و در مسجد و در محراب نیایش. ای امان زمین، رفتی و با خود همه امان ها را بردی.
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
