این نوشکفته گل که لبخندهایش دلربایی می کند و چند پگاهی بیش نیست که به  میهمانی خاک آمده است؛ چه زود یاد دیار کرده است! خیلی زود به تنگی قفس این خراب آباد پِی برده است و با اشک هایش التماس می کند که او را برگردانم. این پرستو راه برگشت را خوب شناخته است.