ابتدا لازم است به نکاتی اشاره شود مثل اینکه آیا حقیقتا عقل سلیم خندیدن مدام و در هر موقعیتی را تأیید میکند یا خیر، یا اینکه برای شادی و خنده نیز همچون هر مبحث انسانی دیگر موقعیتی وجود دارد
مسئله ی دومی که باید به آن اشاره شود این است که گاهی انسان برای خندیدن و شادی کسی را به سخره میگیرد و دلی را میشکند مسلما این آن نوع شادی نیست که برای انسان فایده داشته باشد و به جای اینکه روح او را شاداب و با صفا کند بیشتر ناراحتی میآورد پس صرف شاد بودن مهم نیست بلکه نوع شادی و خنده مهم است.اکنون پس از ذکر این دو مقدمه می‌‌خواهیم به روایات ائمه هدی علیهم السلام در باب خندیدن و اظهار شادی و گریه و اظهار ناراحتی بپردازیم