موضوع دخالت کردن یا دخالت نکردن یزید در شهادت امام حسین (ع) و پدید آوردن واقعه کربلا از همان آغاز، محل اختلاف بود. تبرئه جستن یزید از قتل امام (ع) به این اختلاف دامن زد و در طول زمان، بر شدت آن افزوده شد. شماری از علمای سنی ضمن تایید نقش داشتن یزید در واقعه کربلا، او را به علت‌های متعدد مستوجب لعن و حتی تکفیر دانسته‌اند اما گروهی دیگر در دفاع از عقیده مشروعیت خلفا، او را از این اتهام مبرا کرده‌اند و ابن‌زیاد را عامل این واقعه دانسته‌اند. این پژوهش در پی آن است تا مسئولیت یزید را در پدید آمدن واقعه کربلا واکاوی کند.

تمام مخلوقات در مصیبت امام حسین (ع) گریستند . این  موضوع در روایات اهل البیت (ع) بیان شده است که در کنار گریه انسان‌ها، کائنات نیز برای  این واقعه گریستند و از آن متاثر شدند.

احادیث و روایت‌های فراوانی از معصومین در مورد عزاداری کردن بر مصیبت سیدالشهدا (ع)، گریه انداختن دیگران، اظهار کردن حزن برای سالار شهیدان و دیگر مواردی که دخالت مستقیم و یا غیرمستقیم به زنده نمودن شعائر حسینی دارد، نقل‌شده است که همه و همه بر اظهار نمودن حزن در مصیبت سیدالشهدا (ع) دلالت دارد.

خیر! هیچ دلیل مستدل تاریخی بر این قضیه وجود ندارد، اما به فرض درست بودن هم چه مشکلی دارد؟ آیا با علم امام حسین علیه السلام به یاد سیدالشهداء علیه السلام می افتیم یا حضرت مسیح؟

محرّم شهر بکاء و تباکی و ماه احزان آل محمد (ص) است. محرّم ماه «بلی» گفتن به «أَلَسْتُ أَوْلی بِکمْ» در غدیر است.

ابتدا لازم است به نکاتی اشاره شود مثل اینکه آیا حقیقتا عقل سلیم خندیدن مدام و در هر موقعیتی را تأیید میکند یا خیر، یا اینکه برای شادی و خنده نیز همچون هر مبحث انسانی دیگر موقعیتی وجود دارد
مسئله ی دومی که باید به آن اشاره شود این است که گاهی انسان برای خندیدن و شادی کسی را به سخره میگیرد و دلی را میشکند مسلما این آن نوع شادی نیست که برای انسان فایده داشته باشد و به جای اینکه روح او را شاداب و با صفا کند بیشتر ناراحتی میآورد پس صرف شاد بودن مهم نیست بلکه نوع شادی و خنده مهم است.اکنون پس از ذکر این دو مقدمه می‌‌خواهیم به روایات ائمه هدی علیهم السلام در باب خندیدن و اظهار شادی و گریه و اظهار ناراحتی بپردازیم