در روز پنجم محرم که مطابق با روز یکشنبه بوده است، عبیدالله، شبث بن ربعی را نزد خود خواند و همراه هزار سوار به سوی کربلا گسیل داشت سپس شخصی به نام زحر بن قیس را با پانصد سوار مأمور کرد تا جسر صراه را که پلی بوده که مردم کوفه برای رفتن به کربلا از آن استفاده می‌کردند مسدود کنند و از خارج شدن مردم از کوفه جلو گیری نمایند.

 از اصحاب‌ آن‌ حضرت‌ همه‌ را کشتند، تیری به‌ سوی طفل‌ صغیر آن‌ حضرت‌ آمد و او را بکشت‌. حضرت‌ او را به‌ خون‌هایش‌ آلوده‌ کرد، و با شمشیر حفره‌ای‌  کندند و او را در آن‌ مدفون‌ ساخت‌.

او امام است مهربان تر از پدر با این همه مصیبت که بر سر او آوردند باز با رجز های جنگش آنها را نصیحت می کند و به آنها یادآور می شود که کیست و پدر او کیست و آنها از چه کسانی دارند پیروی می کنند...

در برابر سپاه عمر سعد قرآنی باز کرد وفرمود: ای مردم! میان ما و شما قرآن کتاب خدا و قانون جدم رسول خدا (ص) حکم باشد. سپس از آن‌ها گواهی خواست.

اگر گفتارم را باور ندارید، اینک هنوز برخى از صحابه رسول خدا (ص) در قید حیات هستند، می‌توانید از آن‌ها بپرسید، از جابر بن عبدلله انصارى، ابو سعید خدرى، سهل بن سعد ساعدى، زید بن ارقم، انس بن مالک از اینان بپرسید این‌ها همه سخنان پیغمبر را درباره من و برادرم از رسول خدا (ص) شنیده‌اند...

آنچه پیش رو دارید، از سنگین ترین مصیبت های عاشورا و سیدالشهداء (ع) است. ایشان وقتی که همه یاران خود را از دست دادند خود به میدان نبرد رفتند.

خداوند برای مردم پیامبری فرستاد تا آنان را به راه بیاورد و دینشان را برایشان بازگو کند، باشد که گمراه نشوند. بهترین و آخرین پیامبر را بر ایشان مبعوث کرد و حتی جانشین او را نیز بهترین اوصیا انتخاب کرد. همه چیز خوب پیش می‌رفت که...

جز حسین (ع) نماند مگر سه تن از اهل بیت او، روی به آن قوم آورد و آن‌ها را می‌راند و دور می‌ساخت و آن سه تن او را حمایت می‌کردند تا کشته شدند. 

آوازه دلاور مردی‌هاى حضرت عباس (ع) چنان در گوش عرب آن روزگار طنین افکنده بود که دشمن را بر آن داشت تا با اقدامى جسورانه، وى را از صف لشکریان امام جدا سازد.

امام حسین (ع) به برادر خود عباس فرمودند: برادر جان! نزد این گروه برو، ببین اگر بتوانى براى باقیمانده امروز جنگ را به تاخیر بیندازند، باشد که امشب را در پیشگاه خدایمان به نماز و دعا و استعانت از خدا و یارى طلبى در جنگ با اینان بگذرانیم.

هنگامی که ‌ حضرت‌ سید الشّهدا (ع) آهنگ‌ رفتن به‌سوی‌ عراق‌ را نمودند، در مکّه‌ مکرّمه‌ سخنرانی کردند که مردم همه ایستادند که به سخنان ایشان گوش فرا دهند سخنان ایشان به شرح زیر است.