آنچه ما در این نوشتار بر آنیم که به‌وضوح روشن سازیم، بیان عمق فاجعه و خطر بزرگى بود که می‌رفت اسلام و زحمات پیامبر اکرم و شهدا و فداکاری‌های اهل‌بیت عصمت و طهارت را از بین ببرد. 

 پیغمبر (ص) بیرون آمد، در حالی که حسن و حسین با او بودند و هرکدام بر یک دوش پیامبر بودند. حضرت، یک بار حسن را می‌‎بوسید و یک بار حسین را؛ تا به ما رسید و فرمود: «من احبّ الحسن و الحسین فقد احبّنی و من ابغضهما فقد ابغضنی؛ هرکس حسن و حسین (ع)را دوست بدارد، همانا مرا دوست داشته و هرکس آنها را دشمن بدارد، پس البته مرا دشمن داشته است.»

 زمانی‌که رسول خدا (ص) قبض روح شدند و فاطمه (س)گریان بودند، در این حین صدای آوایی شنیدیم که می‌گفت: سلام و رحمت و برکات الهی بر شما اهل بیت! پروردگار عزّ و جلِ شما، به شما سلام می‌رساند و می گوید: براستى نظر بخداى عز و جل، دل آرامى از هر مصیبت و جانشین از هر دست رفته است و جبران هر فوت شده پس به تعزیت و سر سلامتى از طرف خدا دلخوش دارید ...