ببین! جاری است از خونم به نامت
هزاران رود تا روزِ قیامت
قرار عاشقان بر بی‌قراری‌ست
که این سیل از اَزل این گونه جاری‌ست
حسین آیینه‌ای زیبا نشان داد
دَمی آن سوی فردا را نشان داد
در آن آیینه، آن گل‌ها چه دیدند!
که از جان ریشه تردید چیدند
نمی‌دانم چه سوزی بود از عشق تو در سرها
که دل‌ها می‌زند پر در هوایت چون کبوترها
به خون پاک خود خطی نوشتی از فداکاری
کز آن حرفی نمی‌گنجد به دیوان‌ها و دفترها
طبع من، باز پر درآورده ست
رو به صحرای محشر آورده ست
کیست این آفتاب خون آلود
کز پس کوه، سر بر آورده ست؟
تا بسازد تغزلی خونین
خنجر آورده، حنجر آورده ست
چو گفتم کربلا، جان جهان سوخت
نوشتم تشنگی، آب روان سوخت
از آن صحرا که شد صحرای محشر
زمین آتش گرفت و آسمان سوخت
ای حسین، ای بهترین روزگار
شاهکارِ خلقت پروردگار
ای بلاگون و بلاجوی الست
ای ز جام سرمدی مخمور و مست
الا ای فروزنده دل، آفتاب!
به جسم شهیدان، سبک‌تر بتاب
شهیدان قربانگه راستین
فشانده به حق بر دو کون، آستین
چون که «عابس» گرمی هنگامه دید
خون غیرت در رگ جانش دوید
گفت با خود: مرد باید بود، مرد
خوش بود از مرد، استقبال درد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
