گلِ حیرتْ نصیبِ من کجایی؟
حبیب من، حبیب من کجایی؟
تو با آیینه‌ها سوگند خوردی
به لبخندِ خدا پیوند خوردی
در آن باران خون، در آن چکاچاک
گلِ باغ خدا افتاد بر خاک
چنان شمشیر آمد بر سرِ او
که پرپر شد به حیرت، پیکرِ او
بیا ای نوگل عاشق به سویم
که بوسم رویت و مویت ببویم
بیا ای گل در آغوشم بخوان سبز!
که می‌خواند تو را یک بیکران سبز!
ناگاه، باغ سبز پیمبر، سوخت
آیینۀ شجاعت حیدر، سوخت
آتش گرفته فاطمه را، گلزار
سرو بلند قامت اکبر، سوخت
می‌شود باز پرده‌ای دیگر
پرده‌ای سرخ، پرده‌ای پرپر
پرده‌ای، در میان آتش و دود
پرده‌ای، در میان خاکستر
ای فدای تو هم دل و هم جان
منم آنک حماسه‌ای دیگر
از عشق بپرسید، که با یار چه کردند؟
با آن قد و بالای سپیدار، چه کردند
از هرزه علف‌های فراموش، بپرسید:
با خاطرۀ آن گل بی خار چه کردند؟
تو لب تشنه‌ترینی، نازنینم!
بیا تا از نگاهت گُل بچینم
در اوجِ خلسه‌ای نزدیکِ نزدیک
کمی آن‌سوتر از این‌سوی تاریک
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
