زینب، آن کان حیا، گنج ادب

                        زینت آغوش مادر، زین اب

گوهر والای دریای شرف

                        دختر شاهنشه مُلک نجف

شاه مظلومان، غریب نینوا

                        سرور عطشان، شهید کربلا

خویش را چون بی‌کس و بی‌یار دید

                        خیمه‌گه را خالی از انصار دید

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        تشنگان را موسم غوغا رسید

«قره‌العین» نبی می‌خواست باز

                        که حقیقت را نماید از مجاز

تو کیستی؟ شده غلتان به خاک و خون بدنی

تنی جدا ز سریّ و سری جدا ز تنی

تو کیستی؟ بدنِ قطعه‌قطعه‌ای که از او

نمانده هیچ که دوزند بهر او کفنی

جسمی به حرم ز خون، تر آورْد

نعشی همه تیغ و خنجر آورْد

و‌آن گیسوی عنبرین، پُر از خون

شاه آمد و مُشک و عنبر آورْد

اندر آن دَم که علی، جانب میدان می‌رفت

گویی از جسمِ حسین بن علی، جان می‌رفت

ریخت یعقوب‌صفت، اشک ز چشمان حسین

دید چون یوسف او، جانب ‌گرگان می‌رفت

چون تو، ای لاله! در این دشت، گلی پرپر نیست

وَ از این پیر جوان‌مرده، کمانی‌تر نیست

دست و پایی، نفسی، نیمه‌نگاهی، آهی

غیر خونابه مگر ناله در این حنجر نیست؟

سلام ما به حسین و علیّ اصغر او!

امیر عشق که گهواره بود، سنگر او

رضیع و داده خدایش، نشانِ سربازی

صغیر و بر همه پیدا، مقام اکبر او

ز ابر خیمه اگر ماهِ روی باب ببینم

به روی خود ز سوی دوست، فتح باب ببینم

بیا که منتظرم تا بَری به بزم وصالم

چو ذرّه، خویش در آغوش آفتاب ببینم

نسیم عشق وزان شد به گاهوارۀ عشق

رسید نوبت یاری به شیر‌خوارۀ عشق

ز شیر‌خواره شد، آوای عاشقانه بلند

که‌ ای پدر! نظری کن به گاهوارۀ عشق