اى حسین! اى که ز داغت در و دیوار گریست!

 هر دل زنده و هر دیده‌ی بیدار گریست

انبیا را همه دل سوخت به مظلومى تو

 اولیا را همگى دیده و دل، زار گریست

خدا را روز تجلّیل شهیدان است عاشورا

 تجلّی‌گاه عشق و عقل و ایمان است عاشورا

درخشد بر سر ایّام همچون تاج پیروزى

 که از قدر و شرافت، فخر دوران است عاشورا

من از تبار عشق و ایثار و جهادم

 آزادگى سرچشمه گیرد از نهادم

جدّم رسول الله، ختم المرسلین است

 بابم على یعنى امیرالمؤمنین است

چشم ما چشمه‌ی اشک است و دل ما خون است

 ز حدیثى که از آن خاطره، دلها خون است

چه توان بود به جز واقعه‌ی کرببلا؟

 که ز یادش دل هر بنده و مولا خون است

در صف کرببلا جان جهان را کشتند

 سبب خلقت پیدا و نهان را کشتند

یک جهان اهرمن از کین به هواى زر و سیم

 جمع گردیده، سلیمان زمان را کشتند

اى حسینى که جهان در مِحَنت خون گرید!

 آسمان بر تو و قبر و وطنت خون گرید

گلشن عشق بُوَد کرببلایت امّا

 عوض خنده، گل این چمنت خون گرید

دستى که بست بال تو را با پرت چه کرد؟

 پایى که تاخت بر بدنت با سرت چه کرد؟

اى کشته! اى که در دل تاریخ، زنده اى!

 دشمن، نگفتنى است که با پیکرت چه کرد

دل دیوانه‌ی ما تا زده سر هر جایى

 خود ندیده ز سر کوى تو خوش‌تر جایى

بر درت جاى گرفتم که گنهکاران را

 در دو عالم نبُوَد خوش‌تر از این در، جایى

اى براق لیله الاسراى من!

 لیله الاسراست عاشوراى من

مرکب رهوار من! اى ذوالجناح!

 مونس پیکار من! اى ذوالجناح!

بی‌دلانى که دم از عشق به تزویر زدند

 سنگ بر آینه‌ی عصمت و تطهیر زدند

پیروان پدر فاطمه از جهل و غرور

 پسر فاطمه را کشته و تکبیر زدند

عطش افتاده به جانم، جگرم می‌سوزد

 هستی‌ام ز آتش غم‌ها به برم می‌سوزد

در من از سوز عطش، تاب سخن گفتن نیست

 دهنم خشک و دلم خون، جگرم می‌سوزد

کربلا امروز جولان‌گاه ایمان من است

 مکتب عشق‌آزماى نوجوانان من است

روز اتمام بناى کعبه‌ی دل‌ها بُوَد

 وین مناى سرخ هفتاد و دو قربان من است