عشق بر جان خرد بلاى تو را

 عقل می‌پرورد ولاى تو را

اى حسین! اى که هل اتى باشد

 ورقى دفتر عطاى تو را!

هر که به عشق تو اعتراف ندارد

 دفتر عمرش به جز خلاف ندارد

وآن که ندارد حسین! مهر تو در دل

 ز آتش قهرش خدا معاف ندارد

ماییم مدام دیده گریان حسین

 سوزیم به یاد لب عطشان حسین

پروا نبُوَد ز نار نیران، ما را

 داریم چو ما دست به دامان حسین

ای جسم میان بوریا پیچیده!

خورشید ز برج خاک و خون تابیده

پاشید ز هم نظام هستی چون دید

اعضای تو از تیغ ز هم پاشیده

از سوز عطش، سوخت پر و بال حسین

کس نیست جز او با خبر از حال حسین

ترسم ز عطش یکی یکی جان بدهند

ای آب! برس به داد اطفال حسین

دل بستنِ بر حسین دِین است مرا

پرداخت دِین، فرض عین است مرا

با داغ حسین و یاد غم‌های حسن

امّید دو بین الحرمین است مرا

ای دوست! فغان و شیونم را بنگر

آثار جفای دشمنم را بنگر

ای پیکر مجروح ز صدها شمشیر!

برخیز و جراحات تنم را بنگر

رفتم من و از داغ تو دل خون گردد

زینب به طواف کشته‌ها چون گردد؟

سخت است غم اکبر و منعش نکنید

لیلی گر از این واقعه مجنون گردد

ای دشمن و دوست، بهره‌ور از کرمت!

تجدید شده دوباره تاریخ غمت

گردید سر تو سنگ‌باران در شام

در کرببلا گلوله‌باران، حرمت

آن روز که روز فتنه‌باری شده بود

در کرببلا چه روزگاری شده بود!

از خون شهیدانِ به خون خفته‌ی عشق

سرتاسر دشت، لاله‌کاری شده بود

دیدم به طواف مرقد دوست

آلوده‌تری ز من نباشد

بالای سرش نماز خواندم

آن جا که سری به تن نباشد

مولای خوب من! به بد من نظر مکن

زین در مرا به در مکن و دربه‌در مکن

ای نظرهً رحیمه فروغ نگاه تو!

بر نوکرت به جز به عنایت، نظر مکن