بگذار در آغوش تو آرام بگیرم

از روشنی چشم تو الهام بگیرم

آن قدر خراب می و پیمانه بمانم

تا مست خراباتی تو نام بگیرم

ای پهنۀ لطف تو به اندازۀ دریا

مضمون غزل‌های تر و تازۀ دریا

آن روز که لب تشنه برون آمدی از آب

پاشید بلافاصله شیرازۀ دریا

ای شهد کلامت ز عسل هم عسلی‌تر

فریاد رجز خوانی‌ات از رعد جلی‌تر

از مادرت آموخته‌ای رسم ادب را

در رزم ندیدند کسی از تو علی‌تر

ساقی قدحی دارم، لبریز بگردان

شور غزلم را طرب‌انگیز بگردان

من در شب دیدار تو بیدار نبودم

چشمان مرا نیز سحرخیز بگردان

زیباست به سمت حرمت بال گشودن

در گوشۀ ایوان لبت شعر سرودن

در ساحل رویایی تو بست نشستن

یک قطره ز دریای تو را درک نمودن

ای در شب گیسوی تو مهتاب گرفتار

دریا شده بعد از تو به گرداب گرفتار

گیرایی می از نفس شعله‌ور توست

در هرم لب توست می ناب گرفتار

از سمت تو ای کاش پیامی بفرستند

یا از طرف میکده جامی بفرستند

دستان قلم خشک شده امر بفرما

از کنگرۀ عرش کلامی بفرستند

این ماه که چین و شکن افتاده به رویش

سیراب شده مشک و شکسته‌ست سبویش

لب تشنۀ دیدار ولی بود و نشان داد

لب تشنه کسی نیست که خشکیده گلویش

دستی بزن به زبری روی زبان مشک

خالی است از فران و ترنم دهان مشک

دیگر امید روشنی از سوزشش مگیر

سرخ است و بی‌ستاره سوی دیدگان مشک

از گُل یاس یاد باید کرد

یاد کوثر زیاد باید کرد

یاد کن اَختران مولا را

روضۀ دختران زهرا را

بوسه‌گاه پنج معصوم از بدن افتاده است

پیش راه کعبه دست بت‌شکن افتاده است

غرق در دریای اشک خون، که مشکش پاره شد

دیده خونباران، ولی لب از سخن افتاده است

مرا عشرت قرین دیگر مخوانید

زن فخر آفرین دیگر مخوانید

به خون خفتند شیران دلیرم

مرا امّ‌البنین دیگر مخوانید