ای حُسن تو افکنده در آفاق طنین

ای ماه که در محاق افتاده چنین

ای لالۀ عباسی پرپر گشته

با داغ غم تو چون کند ام بنین

آن دامنی که دم به دمش فیض رایج است

دامان مادر است که مهد نتایج است

ای دل بگیر دامن امّ‌البنین که او

باب‌المراد و مادر باب‌الحوائج است

آن بانویی که همسر لایق به مرتضاست

چون فاطمه، نه کمتر از او، یار باوفاست

غمخوارۀ حسین و حسن، یار زینبین

امّ‌البنین و مادر سردار کربلاست

من نکهتی از بوی گل یاس شدم

اسطورۀ سوز و ساز و احساس شدم

ما بین فرشتگان دو عالم من

از روز ازل مادر عباس شدم

در دفتر عشق کز سخن سرشار است

هر چند قصیده و غزل بسیار است

از ام بنین چهار گل پرپر شد

این ناب‌ترین رباعی ایثار است

خداحافظ ای چشم گریان چو ابر

خداحافظ ای چار تصویر قبر

خداحافظ ای خاک‌های بقیع

شب و روز محنت‌فزای بقیع

ای مدینه گریه کن بر حال من

گریه سرکن بر من و اقبال من

ناله‌های آتشین را گوش کن

شکوۀ امّ‌البنین را گوش کن

من مادر سالار غیرت در زمینم

من غصه‌دار فاطمه، امّ‌البنینم

من قلب مجروح و پر از احساس دارم

شادم در این دنیا که یک عباس دارم

ای بهار خلوت آیینه‌ها!

بوی گل در خیمه‌های کربلا!

ترجمان واژه‌های سبز نور!

غیرت از نام تو سرمست غرور!

دل، پشتِ حصار حَرمت خسته‏‌ترین است  در سایۀ دیوار تو بنشسته‌‏ترین است 

بگشا گره از بال فرو بستۀ پرواز  کاین خیل کبوتر به تو دل‏بسته‌‏ترین است 

با کام تشنه بوسه زدی بر گلوی تیغ بر خاک ریخت تا به ابد آبروی تیغ نامی ز آب چشمۀ حیوان نمانده است این سان که جاودان شدی از سبوی تیغ  

ماه محرم است و دلم باغ پرپر است

در چشم من، دوباره غمی سایه گستر است

ماه محرم است و دو چشم غریب من

با داغ بی بدیل تو ای سرخ! همسر است