چراغ بزم عترت، «امّ کلثوم»

گل خورشیدفطرت، «امّ کلثوم»

درون محمل از داغ شقایق

سخن سر کرد از باغ شقایق

ای که برسینۀ خود، آتش ماتم داری!

به دل از داغ برادر، دو جهان غم داری

دخت مولایی و غم‌نامۀ زهراست تو را

نسبت از سلسلۀ حضرت خاتم داری

ای که داری حضرت کلثوم نام!

دخت زهرا! اخت زینب! السّلام

در تو میراث نبوّت منجلی

زادۀ زهرایی و مولا علی

ای زینب دیگر! که جگر سوخته‌ای

چو لاله ز داغ، رُخ بر افروخته‌ای

تو درس صبوری و فداکاری را

پیداست که از فاطمه آموخته‌ای

حریم آل علی را ز اشک آب گرفت

عطش ز تشنه لبان لحظه لحظه تاب گرفت

پدر ز علقمه قامت خمیده بر می‌گشت

سکینه آمد و با گریه راه باب گرفت

رسید زخم ز بس روی زخم بر بدنش

نبود فرق دگر بین جسم و پیرهنش

به اب تیغ فرو ماند شعلۀ عطشش

ز نوک تیر رفو گشت زخم‌های تنش

گرفت تیر از آن نور چشم حیدر چشم

بگفت تیر دگر کو که هست دیگر چشم

سرم نثار ره عاشقی که بعد دو دست

به پیش تیر دهد در ره برادر چشم

چو دید تشنۀ لب‌های خشک او دریاست

به آب خیره شد و ناله‌اش ز دل بر خاست

که آب از چه نگردیدی از خجالت آب

تو موج می‌زنی و تشنه یوسف زهراست

شب ولادت خود داده بود دل از دست

نگاه کرد به چشم حسین و شد سر مست

قسم به نرگس چشمش همین که چشم گشود

چو تیر عشق حسینش درون سینه نشست

سزد ز مهر فلک خوبتر بخوانندش

قمر، نه رشک هزاران قمر بخوانندش

قسم به خون شهیدان حق روا باشد

که سیّدالشّهدای دگر بخوانندش

درود صبر و سلام رضا به همّت او

دل فرات بود مشتعل ز غیرت او

به شیرخوارگی او را شناخت شیر خدا

که بوسه زد به جبین و به دست و صورت او

ای دامن مدینه ری، کربلای تو

ای اهل فیض تشنۀ جام ولای تو

ریحانه ی امام حسن، سیدالکریم

ای اوفتاده جود و کرامت به پای تو