فضا محو تاب و تب زینب است

گمانم که وقت نماز شب است

همه هاشمیات، مشغول ذکر

بیابان پر از نغمۀ یارب  است

بوی غم، بوی جدایی، بوی هجران می‌رسد

کربلا آغوش خود واکن که مهمان می‌رسد

ناقه‌ام در گل نشته چاره‌ای کن یا حسین

دیر اگر آیی کنارم بر لبم جان می‌رسد

بیا مهمان سرگردان کوفی را تماشا کن ز احسان بهر این مهمان، سر و سامان مهیّا کن  

چو شمعی در ره عشقت سراپا سوختم امشب بیا پروانۀ پروانه را ای شمع! امضا کن

نقد جان بر کف و شرمنده به بازار توام

که بدین مایۀ ناچیز خریدار توام

سنگ‌ها از همه سو بر من آزاده زدند

به گناهی که در این شهر، گرفتار توام

 دل ز قرص قمر خویش کشیدن سخت است نازها از پسر خویش کشیدن سخت است خواستی این پدر پیر خضابی بکند خون دل را به سر خویش کشیدن سخت است  

دوباره بوی خوش مشک ناب می‌آید

شمیم توست که با آب و تاب می‌آید

به صبح دولت من آسمان خورد غبطه

که نیمه شب به برم آفتاب می‌آید

ای کرببلا! چه بوی سیبی داری!

وی دشت! چه صحرای عجیبی داری؟

عالم همه با تو آشنایند ولی

با این همه، مولای غریبی داری

«ای یک‌شبه هلال! چه زیبا نشسته‌ای!»

ماه منیّ و انجمن‌آرا نشسته‌ای

طوبی و سدره بر قد تو رشک می‌برند

از بس که سروْ قامت و رعنا نشسته‌ای

به کربلای تو، یک کاروان دل آوردم

امانتی که تو دادی، به منزل آوردم

هزار بار به دریای غم فرو ‌رفتم

که چند دُرّ یتیمت، به ساحل آوردم

عزیز فاطمه! برخیز بهر استقبال

که زینب آمده با یک جهان شکوه و جلال

اگر چه سرو قدش را شکسته کوه غمت

به بام چرخ نهاده لوای استقلال

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده‌ام» «خیز، ای لب تشنه! از بهر تو آب آورده‌ام» گر بپرسی داغ تو با سینۀ خواهر چه کرد قامت خم گشته‌ای بهر جواب آورده‌ام

ستارگان! همه در علقمه برید نماز

که اوفتاده در آنجا به خاک ماه حجاز

هزار حیف که در لحظۀ شهادت خود

نشد که دیده کند بر روی برادر باز