پس سرخ شد عمامۀ آن سیّد جلیل

تیغ آن چنان زدند که لرزید، جبرئیل

زینب به فکر آن که یتیمان اهل‌بیت

چون بگْذرند از برِ آن تشنه‌لب‌قتیل

سر زد ز شرق معرکه، آن تیغ گرمْ‌سیر

عشق غیور بود و برآمد به نفی غیر

تیغی چنان فصیح، به تبیین دین حق

تیغی چنان صریح، به تفریق شرّ و خیر

دیگر نداشت، ساقی لب‌تشنه‌مست، دست

یعنی که شسته بود، وفا را ز دست، دست

آن مشک تیر خورده به دندان، چنان گرفت

انگار نیست زخمی و انگار هست، دست

ای روزگار سفله! علی ‌اکبر است، این

آیینۀ ملاحت پیغمبر است، این

بابش امام مطلق و جدّش رسول حق

از تیرۀ شریف‌ترین مادر است، این

روزِ عشق‌آموزِ عاشورا گذشت

                        سرگذشت عشق بود، امّا گذشت

روز ایثار و وفا و عشق و خون

                        عقل شد راهی به صحرای جنون

آه! از آن ساعت که با افغان و آه

                        شد عبور زینب اندر قتلگاه

شهریاری را به خون غلتان بدید

                        پاره‌پاره پیکر و عریان بدید

ای رسول خون اولاد رسول!

                        ای بتول پاک دامان بتول!

مام ایمان، خواهر «حقّ‌الیقین»

                        دخت زهرا، دخت قرآن، دخت دین

زینب! ای آیینه‌دار کربلا

                        ای رسول دشت سرخ نینوا

ای حسینِ دیگری اندر مصاف

                        ای زبانت، ذوالفقار بی‌غلاف

کیست زینب؟ محرم بزم حضور

                         روی او تفسیری از الله نور

چون به دنیا آمد آن فرخنده‌‌زن

                        شد به گیتی نور حق، پرتو‌فکن

ای دل زخمی! خدا داغت دهد

                        خوشۀ سرخی در این باغت دهد

بشْنو این نی‌ناله را از نیشتر

                        هر که زخمش بیش، دردش بیش‌تر

ای دل! اینک برق غیرت، منجلی‌ است

                        رقص شمشیر حسین بن علی است

رفت و با اهل حرم گفت: «الوداع»

                        جان زینب را بر آشفت، «الوداع»

چون تو، ای لاله! در این دشت، گلی پرپر نیست

وَ از این پیر جوان‌مرده، کمانی‌تر نیست

دست و پایی، نفسی، نیمه‌نگاهی، آهی

غیر خونابه مگر ناله در این حنجر نیست؟