سفیر عشق در کوفه، اسیر دشمن است، امشب
عدو یک شهر و آن محزون، غریب و یک تن است، امشب
بریز، ای دیده! اشکِ غم، برای مسلم گریان
که اشک حضرت مسلم به عطف دامن است، امشب
چون میسّر نشود، فرصت دیدار شما
ما که رفتیم، خداوند نگه‌دار شما!
نامتان روی علم بود و ز دستم افتاد
کاش! برداردش از خاک، علم‌دار شما
ز قطره‌قطرۀ آبِ روان، به هر دریا
ز ذرّه‌ذرّه غبارِ دوان، به هر صحرا
سلام باد به خون حسین و یارانش!
مجاهدان و شهیدان روز عاشورا
گفت: ای گزیده از همه عالم، خدایتان!
بالای عرش بر شده، صیتِ وفایتان
از رحمت خدای جهان گشت بی‌نصیب
سنگین‌دلی که کشت به تیغ جفایتان
لباس رزم ندارد، هنوز جنگ، ندیده
هنوز هیچ رکابی، ندیده پاش به دیده
کلاهْ‌خُود به سر دارد از کُلاله و کاکل
ز حُسن، روی حسن را پدید کرده، پدیده
ای سینۀ شکسته‌دلان، نینوای تو!
لبریز، نینوای وجود از نوای تو
جان حسین و نجل حسن، عشق زینبین
آغوش گرم حضرت عبّاس، جای تو
چه خوش است رنج و محنت، به ره وفا کشیدن!
چه خوش است ناز جانان، همه را به جان، خریدن!
چه خوش است جان سپاری، به قدوم چون تو یاری!
به منای کربلای تو، شها! به خون تپیدن
ای گُل! چنان نسیم مرو از برابرم
لختی برابرم بخَرام، ای صنوبرم!
دارد کتاب زندگی‌ات، سیزده ورق
خواندم، نوشته است ورق‌های آخرم
سیزده آیینه می‌رویید از تابیدنش
غنچه می‌شد آسمان، در لحظۀ خندیدنش
گونه‌های خشک او وقت وداعِ با عمو
جرعه‌جرعه تشنگی نوشید از بوسیدنش
اگر چه لعل تو، آب و تن تو، تاب ندارد
دلت هوای دگر، غیر روی باب ندارد
تو آن نه‌ای که جواب عموی خویش نگویی
لَبت ز بی‌رَمَقی، نیروی جواب ندارد
«این پسر کیست؟ که گل صورت از او دزدیده است
سیزده بار زمین، دور قدش گردیده است»[i]
وقت میدان شدنش، کاش حسن آن جا بود!
تا ببیند چه گلی، در چمنش، روییده است
این گُلِ تَر ز چه باغی است؟ که لب خشکیده است
نوشکفته است و به هر غنچه، لبش خندیده است
روبه‌رو هم‌چو دو مصراع، دو ابرویش بین
شاه‌بیت است و حق از شعر حَسن، بگْزیده است
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
