کعبه، یک زمزم اگر در همه عالم دارد

چشم عشّاق تو نازم! که دو زمزم دارد

هر کجا مُلک خدا هست، حسینیّۀ توست

هر که را می‌نگرم، شور محرّم دارد

کسی نشناختت، ای دخت مظلوم!

نباشد قدر تو بر خلق، معلوم

اگر زینب بُوَد امّ المصائب

تویی اخت المصائب، «امّ کلثوم»!

داغ است، دل لاله صد چاک دمشق

زآن گل که بُوَد به تربت پاک دمشق

خورشید به سوگ «امّ کلثوم» گریست

تا ماه مدینه خفت در خاک دمشق

خورشید به خاک، دیده دوزد امروز

تا شمع مزار برفروزد امروز

از آتش داغ «امّ کلثوم»، دلی

نبْوَد که به سینه‌ای نسوزد امروز

خورشید به پای تو جبین می‌ساید

وصف تو، بسی برتر از این می‌باید

از هر سخن تو، «امّ کلثوم»! به حق

عطر نفس پاک علی می‌آید

هر چند در این زمانه، مظلوم بُوَد

قدرش بر اهل بیت، معلوم بُوَد

او اخت مصائب است در این عالم

مشهور اگر به امّ «کلثوم» بُوَد

هم دختر مظهر العجائب باشد

هم فاطمه را به رتبه، نائب باشد

در اسم، اگر چه «امّ کلثوم» بُوَد

در رسم به حق، اخت مصائب باشد

تا آخر خط به خاطر مکتب رفت

جانش اگر آمد از جفا بر لب، رفت

در مهر و وفا بر «امّ کلثوم» نگر

دنبال حسین، همره زینب رفت

ای آینه‌دار پنج معصوم!

در بحر عفاف، دُرّ مکتوم

پروردۀ دامن ولایت

مظلومۀ خاندان مظلوم

ای زینب دوّم محمّد!

زهرای دگر به بیت احمد

چون خواهر خویش، هست زهرا

قرآن علی به دست زهرا

در ورود شام با شمر لعین

این چنین گفت «امّ کلثوم» حزین:

ما اسیران، عترت پیغمبریم

پرده‌پوشان حریم داوریم

«امّ کلثوم»، علی را دختر

زهره را انجمن‌آرا اختر

میوۀ قلب رسول الله است

چه کس از مرتبه‌اش، آگاه است؟