ای دست من! ای ناب‌ترین کوکب من!

خون شد ز جدایی‌ات دل زینب من

بر دست تو من باده‌ی کوثر دادم

آبی نرساندی تو اگر بر لب من

ای مشک! به عبّاس وفاداری کن

سقّای بریده دست را یاری کن

تا پیش رقیّه آبرویم نرود

این آب فرات را نگه‌داری کن

ای دست که بر تو پنج تن می‌گریند!

دل‌سوختگان در انجمن می‌گریند

فرداست که در مدینه با امّ بنین

انصار به بی‌دستی من می‌گریند

ای دست! چه زود اوفتادی به برم!

زآن روی نشد به خیمه آبی ببرم

از تیر و عمود و تیغ، از بی‌دستی

آمد به سرم، هر آن چه آمد به سرم

ای دست! کرامت تو چون باران است

در دست تو حلّ مشکل یاران است

رگ‌های بریده‌ی تو در روز حساب

پیوند شفاعت گنه‌کاران است

ای دست! کَفَت به عالمین می‌ارزد

پامال شدن به راه دین می‌ارزد

بر دست علی بلند گشتن فردا

بر قطع شدن نه، بیش از این می‌ارزد

ای دست! اگر که تن به کشتن دادم

یا آن که تو را به تیغ دشمن دادم

گفتم که کنم به وعده‌ی آب، وفا

چون وعده‌ی آب بر حرم من دادم

ای دست! تو را که لاله‌گون می‌بینم

از دایره‌ی عشق برون می‌بینم

شادم که به یاری حسین بن علی

ای دست! تو را غرقه به خون می‌بینم

ای دست که بر عرش وفا قائمه‌ای!

تو قبله‌نمای قبله‌ی علقمه‌ای

خواهم که به این حال تو را بوسه دهم

زیرا سند شفاعت فاطمه‌ای

ای دست! چو من ز پشت زین افتادم

بر پای امیرمؤمنین افتادم

بر پیکر من چرا تو حائل نشدی؟

با روی چو بر روی زمین افتادم

ای دست! کجا دل ز خدا قطع شود؟

هر چند که بند بند ما قطع شود

وقتی که شکست دست زهرای بتول

شاید که تمام دست‌ها قطع شود

ای دست! که بر دوستی آل رسول

قابل شدی و به بهترین وجه، قبول

دانی چه تو را فکند از پیکر من؟

تیغی که شد از غلاف آن کشته بتول