هم از درد و غم می‌نویسم

هم از باران نم نم می‌نویسم

سه تا حرف

ع

م

و

را در دوبیتی

جدا افتاده از هم می‌نویسم

نه تنها لحظۀ پرواز بارید

تمام عمر با اعجاز بارید

تو باران نیستی، باران کسی بود

که دست از دست داد و باز بارید

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود

علم بر دست و دستش بر زمین بود

چه ناآرام می‌بارید باران

دل هر قطره یک ام‌البنین بود

رسید و بار غم بر شانه‌اش بود

غم اهل حرم بر شانه‌اش بود

دو دست از شانۀ باران جدا شد

ولی دست علم بر شانه‌اش بود

رسید و دست‌هایش نقطه‌چین بود ................ع ................م ................و

دو بیتی بود، از باران خبر داشت

نگاهش شوق باران بیشتر داشت

دو دست ماه را از روی شن‌ها

رسید و

خم شد و آرام برداشت

تمام ماجرای توست باران

مرید چشم‌های توست باران

همیشه دست در دست تو دارد

همیشه پا به پای توست باران

مرا دستی به پیکر باشد و تو... دلی سبز و تناور باشد و تو...

نوشتم: "تشنگی"، شرط ادب نیست گلوی دفترم تر باشد و تو...

تو را این تشنگی از پا نینداخت تو را آزرده کرد؛ اما نینداخت

کسی مثل دو دستت در دوبیتی ردیف عاشقی را جا نینداخت

عطش را با نگاه آورده بودند دلی سرشار آه آورده بودند

تمام کودکان تشنه آن روز به دست تو پناه آورده بودند

میان آتش و تشویش در باد ستون خیمۀ زینب می‌افتاد

تو دست از دست می‌دادی، برادر تماشای تو را از دست می‌داد

رها شد دست تو، اما دل تو... کنار ساحل دریا، دل تو...

چقدر اینجا دل خسته زیاد است دل زینب، دل مولا، دل تو