یک‌بار دگر به محضرت آمده‌ام

تا بوسه بریزم به درت آمده‌ام

عبّاس چو در عدد بُوَد باب حسین

از باب حسین در برت آمده‌ام

یا اباالفضل! تو نور بصر فاطمه‌ای

کعبه‌ی عشق جهان در حرم علقمه‌ای

ساقی تشنه لبان! تشنه لب آب چرا؟

کودکان منتظر آب و تو در خواب چرا؟

با ماه خیام نام مهتاب مبر

امّید به بابی به جز این باب مبر

خواهی دل عبّاس نسوزد زین بیش

نام عطش و سکینه و آب مبر

در جهادی که بُد ز اخلاصت

وز گذشتی که بُد ز ایمانت

به مقامی رسیده‌ای که حسین

گفت: جان حسین قربانت

ای شهید وصل داور یافته!

اذن دیدار پیمبر یافته

تشنه‌ی سیراب از کوثر شده

میهمان دامن مادر شده

سلام ما به اباالفضل، ماه عاشورا!

 حسینِ علقمه در جلوه‌گاه عاشورا

اگر چه ماه بنى‌هاشمش لقب دادند

 چو آفتاب دمید از پگاه عاشورا

عشق، راهى است که دارد خطر کشته شدن

 عاشق آن است که بندد کمر کشته شدن

ماه و خورشید اگر شمع ره زندگى است

 کهکشان‌هاست چراغ گذر کشته شدن

تشنه‌ام گر چه من خون جگر، اى آب فرات!

 کودکانند ز من تشنه‌تر، اى آب فرات!

کودکان را نبُوَد تاب عطش، رحمى کن

 که فتاده است به دل‌ها شرر، اى آب فرات!

شاه معنى چون براندازد نقاب

خانۀ صورت شود از بُن، خراب

چیست صورت؟ عشق جان و عشق تن

چیست معنى؟ عشق جانان باختن

ای فرات! ای از تو در حسرت، زلالِ سلسبیل!

سلسبیلت، جانِ دل بنْمود اندر ره، سبیل

گر چه در ظلمت نداری راه؛ امّا هم‌چو خضر

از روان‌بخشی، زلالت آب حَیْوان را، دلیل

کنار بسترم آید شمیم دلکش یاس

ندانم آمده زهرا به حجره یا عباس

من از نوازش یک دست خسته‌ی رنجور

حضور فاطمه را در برم کنم احساس

قصدی به جز فدا شدن و سوختن نداشت

جز این اگر که بود نشانی ز من نداشت

آنقدر مرد ساختمش تا در امتحان

یک نهر تشنه بود و غم خویشتن نداشت