تاب و تبم، ذکر لبم هر دم رقیه است

زیباترین نام در این عالم رقیه است

از فتنه‌های این زمانه در امانم

تا آن زمان که محور دینم رقیه است

رسید یار من از راه، راه باز کنید  

ستارگان همه بر ماه من نماز کنید

رواق منظر چشم من آشیانۀ اوست  

به سوی او همه دست دعا دراز کنید

دلخوری نیست در این قافله از هیچ کسی

به خدا من که ندارم گله از هیچ کسی

خواب بودم اگر از پشت شتر افتادم

طلبی نیست در این مسئله از هیچ کسی

بعد از آن نیمه شب و گم شدن و تنهایی

نگرفتم نفسی فاصله از هیچ کسی

از بس که سکوت با دلم ور رفته

از دست همه حوصله‌ام سر رفته

او نیست ولی از جلوی چشمم دست،

 در دست پدر چقدر دختر رفته

تنش لبریز زخم تازیانه

شب و ماه خرابه، آشیانه

گل پرپر پدر را خواب می‌دید

ستاره نم‌نم از چشمش روانه

پایش ز دست آبله آزار می‌کشد

از احتیاط دست به دیوار می‌کشد

در گوشۀ خرابه کنار فرشته‌ها

«با ناخنی شکسته ز پا خار می‌کشد»

قدم من نفس من زمین تو هوا تو

به اینجا رسیده «من» م با دو تا «تو»

بیا شاید این بال‌هامان پریدند

خدا را چه دیدی، تو حالا بیا تو ...

 برای پر و بال اینجا نشینم

کمی آسمان باش و من هم برا تو

کیست امشب در دل طوفانی او جا کند

قطره‌های تاولش را راهی دریا کند

گرد و خاکی گشته بود، اما هنوز آئینه بود

صفحۀ آئینه را فردای محشر وا کند

هر چند دل شکسته و هر چند بی‌پر است

امّا هنوز مثل همیشه کبوتر است

گر پای نیزه از حرکت ایستاده بود

از شدت علاقۀ بابا به دختر است

در آن سحر، خرابه هوایش گرفته بود

حتی دل فرشته برایش گرفته بود

با آستین پارۀ پیراهن خودش

جبرئیل را به زیر کسایش گرفته بود