دو چشمت چشمه آب حیات است

دو دستت سفره‌دار کائنات است

اگرچه آسمان این‌قدر بالاست

ولی باید بگویم خاک پات است

ظرف خالی، دوباره پر شده است

آسمان از ستاره پر شده است

هر دو چشم ستاره بارانم

از شعف، از نظاره پر شده است

خدا زمین و زمان را دوباره حیران ساخت

تمام شوکت خود را به شکل انسان ساخت

به دست قدرت خود، خلقتی شگفت آورد

گرفت پرده ز رویی، جهان گلستان ساخت

دوتا بازو به دنیا آمده، نامش اباالفضل است

دوتا ابرو که وقت رزم، پیغامش اباالفضل است

به وقت رزم قاسم از رجز‌های علی اکبر

اگر وامی گرفته، ضامن وامش اباالفضل است

دلی دارم و خانۀ بوتراب است

سری دارم و خاک عالیجناب است

عوض کرده روز و شبم جای خود را

که ماهی دمیده پر از آفتاب است

از ملائک پر شده دور و بر ام البنین

بهر دیدار تو‌ای تاج سر ام البنین

آمدی از آسمان و عطر خوشبوی تنت

شهر را پر کرده سیب نوبر ام البنین

دارم به لب همچون رطب، نام تو را ای مه‌جبین

بس‌که ادب میر عرب، داری تو از ام‌البنین

امشب رسیدم محضرت، شاید تو را پیدا کنم

شاید کمی اذنم دهی، با تو کمی نجوا کنم

یا والقمر! والشمس! مزمّل! اباالفضل

ای قبله گاه شاعر بیدل، اباالفضل!

الفاظ موج و، دامنت ساحل اباالفضل!

یا دائم الفضل علی السائل، اباالفضل

محضر آب، دم از پاکی دریا نزنید

محضر خاک، دم از وسعت صحرا نزنید

تا زمانی که ندادید ضرر پای نگار

لاف بیهودۀ عاشق شدن اینجا نزنید

گرچه سرگرم کسب و کارش بود

نان خور رزق کار و بارش بود

او که با عالم خودش می‌ساخت

روز و شب با غم خودش می‌ساخت