سلام ما به دلیرى ز دودمان عرب

 که بود عبدالرّحمن و از بنى ارحب!

ز شیعیان شهیر قبیله‌ی همْدان

 که زد به دامن مهر حسین، دست طلب

سلام ما ز دلى باصفاتر از صحرا

 به قیس، ابن مسهّر ز دوده‌ی صیدا!

کسى که بود ولایت به سینه‌اش پنهان

 کسى که بود شجاعت ز چهره‌اش پیدا

سلام باد به روح بریر، ابن خُضیر!

 که دوست‌دار شبر بود و جان‌نثار شبیر

شجاع و زاهد و آزاده، سیّد القرّاء

 حیات او همه خیر و ممات او همه خیر

سلام باد به زاهر، تبلور ایثار!

 که داشت جلوه ز مهر ائمّه‌ی اطهار

غلام بود، غلام علىّ و آل على

 شجاع عرصه‌ی دین بود و قاتل کفّار

سلام باد به عمّار، زاده‌ی حسّان!

 که داده بود خدایش ولایت از احسان

ز دودمان بنى طى که عمر خود طى کرد

 به دوستىّ علىّ و به یارى قرآن

سلام باد به عابس به حُسن عادت او!

 که بود عشق خدا، سرخط سیادت او

به خاندان على، خاندان او عاشق

 ز جان‌نثارى او جلوه‌گر ارادت او

سلام باد به شوذب که عین عرفان بود!

 روان به هر رگ او خون عشق و ایمان بود

به شام تیره ز «مُستغفرینَ بِالاَسحار»

 به روز حادثه با خصم، شیر میدان بود

سلام باد به آن جلوۀ فداکارى!

 به عبد رحمنِ عبدِ ربّ انصارى!

یک از صحابه‌ی پیغمبر و على، مردى

 که بود شهره به حق‌باورىّ و دین‌دارى

سلام ما به سعید! آن چو نام خود مسعود

 که پیک نامه‌ی مسلم به نزد مولا بود

به شهرت حنفى بود و در شب عاشور

 پى دفاع حریم ولایت این بسرود:

سلام ما به یزید آن سلاله‌ی مُغفِل!

 که قفل بر درِ غفلت نهاد و شد مقبل

ز شیعیان على بود و چون پدر، مخلص

 که بر رسول خدا بُد محبّتش کامل