بی حیایی پیکر دین مرا فرسوده است
غفلت از صاحب زمان بر درد من افزوده است
از دل زهرایی آقا خجالت می‌کشم
آن قدر از معصیت کردن دلم آلوده است
طرحى که دوش با دل دیوانه ریختیم
گل‌هاى اشک در ره جانانه ریختیم
تا بزم ما ز شمع رخش جلوه‌گر شود
در رهگذار او پرِ پروانه ریختیم
خیمه زد تا که محرّم به عزاى تو، حسین!
در سر مرد و زن افتاد هواى تو، حسین!
باز با یاد لب تشنه‌ات، ای چشمه‌ی فیض!
موج در دیده زند اشک براى تو، حسین!
ای خون بهای خون تو ذات خدا! حسین!
من هر چه داشتم به بهای تو ریختم
عمر و جوانی‌ام همه طی شد به راه تو
دار و ندار خویش به پای تو ریختم
ای که به عشقت اسیر، خیل بنی آدمند!
سوختگان غمت، با غم دل خرّمند
هر که غمت را خرید، عشرت عالم فروخت
با خبران غمت بی‌خبر از عالمند
ای صبح! کز جگر، دم سردی کشیده‌ای
در ماتم حسین، گریبان دریده‌ای
ای مهر! اگر تو نیز عزادار نیستی
تیغ شعاع از چه سرا‌پا کشیده‌ای؟
ای در غم تو ارض و سما خون گریسته!
ماهی در آب و وحش به هامون گریسته
وی روز و شب به یاد لبت، چشم روزگار
نیل و فرات و دجله و جیحون گریسته!
پیکی خمیده‌قامتم آید به دیده، ماه
چون قاصدی که با خبرِ بد رسد ز راه
با صد هزار قصّۀ جان‌کاه می‌رسد
پیداست بوده کوهی و از غم شده است، کاه
باز این عزای کیست؟ که خلق دو عالمش
هستند هم‌چو کعبه، سیه‌پوش در غمش
بی‌پرده بانگ شیون غم می‌رسد همی
از پرده‌ای که چشم مَلَک نیست، مَحرمش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
