چون اسیران بلا از کربلا بستند بار

ناگهان افتادشان بر کشتگان دین، گذار

جسم پاک شاه را زینب، چو جان در بر کشید

پس زبان بگْشاد در شرح غم و بگْریست زار

چون شد بساط آل نبی در زمانه، طی

آمد بهار گلشن دین را، زمانِ دی

یثرب به باد رفت، به تعمیر مُلک شام

بطحا خراب شد، به تمنّای مُلک ری

زین درد خون گریست سپهر و ستاره هم

خون گشت قلبِ لعل و دل سنگِ خاره هم

بر سر زدند از اَلَم زادۀ بتول

تنها همین نه مریم و هاجر که ساره هم

کیست این کشته؟ که جان همه قربان تنش!

خاک صحرا، کفن و خون گلو، پیرهنش

مصحف فاطمه در قلزم خون افتاده

آیه‌آیه شده چون صفحۀ قرآن، بدنش

آه از دمی! که خصم بُرید از قفا، سرش

افکنْد روی خاک ز کین، جسم اطهرش

آمد برون ز قتلگه و گفت: ای گروه!

کردم جدا ز تن، سر پاک منورّش

راوی رسیده بود ز متن غبارها

وقتی که تاختند به تن‌ها، سوارها

راوی نوشت: دست و سر و پا؛ نوشت: خون

در ظهر تیغ‌ها و سنان‌ها و خارها

از زمین برچید دامن، آفتاب

                        شد درون پردۀ شب در حجاب

در سکوت شب چو نالۀ دردمند

                        بود آوای شب‌آویزی بلند

خواهم اکنون، ای گروه راستان!

                        گویم از شام غریبان، داستان

ز اهل بیت و خیمه‌های سوخته

                        نی در آن شمع و چراغ افروخته

چون ز کار قتل شه پرداختند

                        سوی خرگاهش به غارت تاختند

حمله بردند از سر خیره‌سری

                        جُسته سبقت هر یکی بر دیگری،

آسمان رفته به پابوسی ماهی که ندارد

خیره مانده­ است از امشب به پگاهی که ندارد

ماه، تابیده سرنیزه به هر ذره از عالم

می­­‌رود با سر بی‌­تن به گناهی که ندارد

دیروقت است؛ بگویید بتازند سواران

به تن خستۀ سردار و سپاهی که ندارد