ما راه از سر گرفتیم

تا کربلا پر گرفتیم

هر حاجتی هم گرفتیم

از پشت این در گرفتیم

دنیای بی حسین اگر آخر غم است دنیای با حسین به آخر نمی‌رسد

این شاکلید قصۀ صحرای کربلاست سر می‌دهد حسین، ولی سر نمی‌رسد

بوی عجیب حضرت سر می‌رسد به گوش

گویا دوباره فصل عزا، ماه ماتم است

مادر، لباس مشکی غم را اتو بزن

دل داغدار روضۀ سخت محرم است

بعد از سه روز جسم عزیزش کفن نداشت یوسف‌ترین شهید خدا، پیرهن نداشت او رفت تا که زنده کند رسم عشق را از خود گذشته بود، غم ما و من نداشت

خم نخواهد کرد حتی بر بلند دار سر

هرکسی بالا کند با نیت دیدار سر

هر زمان یک جور باید عشق را ابراز کرد

چون تو که هر بار دل می‌دادی و این بار سر

چه شبی می‌گذرد در دل پنهان تنور

سر خورشید شده گرمی دکان تنور

این چه نوری است؟ تنور از نفسش روشن شد

این چه داغی است که آتش زده بر جان تنور؟

دستان تو بحر را به هم ریخته است

لبخند تو قهر را به هم ریخته است

آن سر که ز روی نیزه‌ها می‌افتد

آرامش شهر را به هم ریخته است

شامیان! شام چرا شهر تماشا شده است؟

یا مگر عید جدیدی است که پیدا شده است؟

چه هیاهوست خدایا! درِ دروازه‌ی شام؟

بر ورود چه کس این گونه مهیّا شده است

ز آن دم که محو بوسه‌ی زیر گلو شدم

رفتیّ و من تو را همه در جست‌وجو شدم

کردم زیارت تن صد پاره‌ات ولی

بعد از سه روز با سر تو روبه‌رو شدم

چون شد سر اطهر ابی عبدالله

در بزم یزید، همره آل الله

هنگام فداکاری نصرانی گفت:

لا حول و لا قوّه الّا بالله