غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت

شعله‌ی بال و پرش میل سفر داشت

آنکه در این یازده سال یتیمی

تا که عمو بود انگار پدر داشت

شمع‌ها از پای تا سر سوخته

مانده یک پروانه‌ی پَرسوخته

نام آن پروانه، عبدالله بود

اختری تابنده‌تر از ماه بود

بندگی کن، بندگی در راه عشق

تا شوی آگه ز عبدالله عشق

«انّی عبدالله، آتانی الکتاب»

رو فروخوان زآن کتاب مستطاب

خرد‌سالی در حریم شاه بود

نام او شه‌زاده عبدالله بود

عاقبت خود را ز زینب وارهانْد

خویشتن را در حضور شه رسانْد

آن که او را نام، عبدالله بود

با عمو در کربلا هم‌راه بود

از گل رخسار، داغ لاله بود

لاله‌اش را از عطش، تب‌خاله بود

مقتل شهزاده عبدالله را

بشْنو و برکش به گردون، آه را

کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح

در ره سلطان دین، آخر‌ذبیح

ظهر عاشورا که پور بوتراب

تشنه‌لب افتاد بر روی تراب

در حرم بودش برادرزاده‌ای

لاله‌رویی، عاشقی، آزاده‌ای

سینه‌ام تنگ آمده بار دگر

باز دارم ناله از سوز جگر

عزم کوی کربلا کرده دلم

یاد طفل مجتبی کرده دلم

چون حسین بن علی اندر نبرد

مانْد هم‌چون ذات حق، یکتا و فرد

دید عبداللَّه، جگرگوشه‌یْ حسن

که گرفته گِرد یزدان، اهرمن

دید شاه دین چو عبدالله را

بگْذرانید از فلک پس آه را

هم‌چو جان آن طفل را در بر کشید

ز آه دل، آتش به خشک و تر کشید