ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
پروردۀ دامن ولایت
مظلومۀ خاندان مظلوم
ای زینب دوّم محمّد!
زهرای دگر به بیت احمد
چون خواهر خویش، هست زهرا
قرآن علی به دست زهرا
در ورود شام با شمر لعین
این چنین گفت «امّ کلثوم» حزین:
ما اسیران، عترت پیغمبریم
پرده‌پوشان حریم داوریم
چون که گردیدند با احوال زار
آل عصمت، عازم شهر و دیار
وقت شد تا عترت شاه حجاز
از اسیری در وطن گردند باز
«امّ کلثوم»، علی را دختر
زهره را انجمن‌آرا اختر
میوۀ قلب رسول الله است
چه کس از مرتبه‌اش، آگاه است؟
چراغ بزم عترت، «امّ کلثوم»
گل خورشیدفطرت، «امّ کلثوم»
درون محمل از داغ شقایق
سخن سر کرد از باغ شقایق
دیدۀ «کلثوم» به یثرب فتاد
خسته شد از درد و ز پای ایستاد
ناله زد آن بلبل باغ وفا
از غم هجر گل و خار جفا
چو از دور شد بارۀ آن دیار
به چشم دل‌افسردگان، آشکار
چو دریای گردون به جوش آمدند
بسی سخت‌تر در خروش آمدند
کاروان سوی مدینه شد روان
آه! از آن ساعت که چشم بانوان،
بر سواد شهر یثرب اوفتاد
روزگاری آمد ایشان را به یاد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
