صبوری غرق در تاب و تب تو

وفا زانو زده در مکتب تو

در این شش ماه یک دم هم نیفتاد

«حسینم واحسینا» از لب تو

شش ماه شبیه روضه خوان می‌خواندی

از غربت و داغ بی‌کران می‌خواندی

از نیزه و قتلگاه و خون می‌گفتی

از طشت طلا و خیزران می‌گفتی

یا بر سر من، از سر نی، سایبان بده  

یا بر بلند نیزه مرا آشیان بده

با گیسوی رها شده در دست بادها  

از نی مسیر قافله‌ات را نشان بده

بر عشق حسین بس که دل بست رباب

رفت از غم او هستی‌اش از دست، رباب

بی‌سایه‌ی خورشید ولایت تا بود

در سایه آفتاب ننشست رباب

ای کشته که نامت از همه زنده‌‌تر است!

بر جان رباب داغ تو شعله‌ور است

یک سال در آفتاب سر کردن او

پاسخ به سؤال مردم بی‌خبر است

ای قلم! امشب به یاریّ‌ام شتاب

تا سرایم مدح شه‌بانو، «رباب»

آه! ای بانوی عشق‌آموخته!

حاصلت یک روز و یک‌جا سوخته!

در حدیث آمد که چون «طاهر» بمُرد

مصطفی در مکّه با خاکش سپرد

پاره‌ی دل را نهان کردی به گِل

وز رخ زیبای او برکند، دل

شکسته پشت غم از بار غصه‌های رباب

از آن زمان که شنیده است ماجرای رباب

به سوز سینۀ گهواره داغ غم زده است

شرار زخم دل خون لای‌لای رباب

گریه‌ها حلقه شده پا به رکابش کردند

کِل کشان اهل حرم مرد ربابش کردند

بی زره آمده از بس که شجاعت دارد

کس حریفش نشد و زود جوابش کردند