رو سیاهی که می‌رسد اینجا، عاقبت روسپید خواهد شد

سیب می‌بوید و کنار حسین، در نهایت شهید خواهد شد

هرکه گندم نداشت خوشۀ او، هر که خالی‌ترست توشۀ او

خرمنش می‌شود پر از برکت، کوله‌اش پر امید خواهد شد

حرفی نمانده دوستان و دشمنان را

پر کرده است از نام خود گوش جهان را

فرمود اگر بی دین شدید، آزاده باشید

با این سخن دربند کرد آزادگان را

آنک

مردی در آستانۀ  تردید

ایستاد

آینه در پس زنگار گرفتار نماند نور نوشید، اسیر شبِ انکار نماند همۀ عمر اگر نفس به او فرمان داد زیر دست منِ خودکامه‌اش این بار نماند  

ببین شرمندگی را در نگاهم

من و شرم گناه، آه از گناهم

دل اطفال تو لرزید، ای وای

به هنگام تماشای سپاهم

مرثیه سر به زانوی ماتم گذاشته

دستی ز غیب، قافیه را «غم» گذاشته

شعرم به سمت کرببلا رفت و حُرشدم

دیدم خدا دوباره مَحَلم گذاشته

از باور تیرگی جدا می‌شد حر

با لشکر نور، آشنا می‌شد حر

بر بال فرشتگان به پرواز آمد

در خویشتن خویش رها می‌شد حر