دو نوجوان مصمم، دو آفتاب مبرهن

دو گردباد مهاجم، دو شعله پوش زره تن

دو سهم دامن زینب، سرود آینه بر لب

چهار شانه و زیبا، سیاه چشم و فروتن

هر دو سرشار از عطش در آرزوی آتشند

هر دو مشتاق و غزلخوان رو به سوی آتشند

گاهی از آیینه می‌گیرند ردِ روشنی

گاه چون پروانه‌ها در جستجوی آتشند

مادر، فدای انتظار چشم‌هایت

جان می‌پذیرم در بهار چشم‌هایت

آخر چرا در انتظار و اضطراب است

شهر پر از اشک و غبار چشم‌هایت؟

پلکی بزن، مقابل چشمان مادرت

واگویه کن، شکوه سحرگاه آخرت

اینجا هنوز، فرصت پرواز باقی است

خود را گره بزن به بلندای باورت

وقتی که رفت، پشت سرش را نگاه کرد

در چشم‌های مضطربی، مشق آه کرد

با هر شمیم از نفس قدسی حسین

خود را دخیل بستۀ آن تکیه‌گاه کرد

حیرتی نیست اگر یک شبه حیدر شده بود

در تب حادثه‌ها پشت برادر شده بود

از بهشت آمد و بارید بر اندام زمین

این چنین بود که تاریخ معطر شده بود

موضوع عشق را

آن موی خونی‌ات

هم رنگ غم، به معنی غربت

این سان مکن نگاه، خدا را!

در خیمه، جای خالی یاران

بر خاک، پیکر شهدا را

قد کشیده سروها مقابلت

می‌کنی نگاه سوی حاصلت

دو ستاره، دو امید، دو رشید

گوشواره‌های ماه کاملت

عزیزان! شش برادر داشت زینب

بهشتی در برابر داشت زینب

نَزد شیون به مرگ هر دو فرزند

که صبری مثل مادر داشت زینب